Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 17]

Leo Vroman

Het mooiste gedicht van je leven

Het wordt nu toch hoog tijd
om het mooiste gedicht van mijn leven
nee van ieders leven te schrijven.

Nu ben ik daarvan wel even
de andere draad of zo kwijt.
van ieders leven te schrijven
ja om zelf in leven te blijven.

En nu denk ik al bijna te laat
dat ik ieder mens moet bereiken
en wat honden bovendien
voordat de wereld vergaat

(van die honden die scheef kijken
om iets beter te zien)

Maar dan denk ik natuurlijk niet aan
het einde van deze planeet
(waar ik geen barst van weet)
maar van mijn eigen bestaan.

En zo voort en zo voort.
Achttien regels en nog geen woord.
En slaperig bovendien.

Nou, straks misschien
opnieuw, vanaf regel drie
of vanaf regel nul want die
is nog bezig

Fort Worth, 5 oktober 2009

[p. 18]

Lieve amygdala

Ik zou nog wel graag aan het einde
iets te zien, te horen krijgen
over dat belachelijke van mijn eigen
helemaal niet meer zijnde,
iets dat schijnbaar uit zichzelf spreekt
desnoods, als kort daarna
mijn stervende amygdala
alle verbindingen verbreekt
zodat ik mijzelf niet meer herken
en zelfs de druk van lijf op laken
niet meer voel doordat ik niet meer leef
maar nog denk dat ik iets anders ben
en diens verdoofde billen zullen maken
dat ik denk dat ik al zweef

Fort Worth, 31 oktober 2009