Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 21]

One Happy Island
door David Pefko

In een delicatessenzaak kocht ik een zakje Japanse nootjes. ‘The authentic Japanese rice cracker,’ stond erop. Dat kwam goed uit, ik was echt weer eens toe aan iets authentieks. De verkoper gaf me een goedkeurende blik bij het afrekenen, alsof hij ervan wist.

Ik liep over de grote boulevard langs de kustlijn en probeerde de obers te weren die me naar binnen wilden lokken met hun aanbiedingen. Ik was niet op zoek naar een aanbieding, maar naar mijn hotel, waar het 22-jarige meisje in een hotelkamer op me zat te wachten.

Ze liep vijf maanden stage op het eiland. Over de telefoon had ze gezegd: ‘We zijn net bij elkaar, en nu al is er die enorme afstand.’

Natuurlijk was ik meteen in het vliegtuig gestapt. Ik wilde graag bij haar zijn, daarnaast wilde ik zwemmen en op de witte stranden liggen en leguanen blaadjes sla voeren. Ze had me al dagenlang verteld hoe prachtig die dieren wel niet waren en dat je ze op het kleine privéstrand, dat bij het Renaissance Hotel hoorde, kon aaien en voeren. Dat was ook de reden waarom we in dat hotel sliepen.

De nootjes smaakten naar een mengsel van zaagsel en sesamzaad. Ik propte ze snel naar binnen en zocht een plek om de lege verpakking weg te gooien. Er was geen prullenbak te bekennen. Toen heb ik dat zakje maar aan de voet van een palmboom gelegd. Het leek me wel toepasselijk. Even later waaide het langs mijn hoofd en belandde een paar meter voor me. Ik liep door, deed alsof ik het niet had gezien.

Er was een kleine brug midden op de boulevard, en onder die brug was een kitscherig haventje waaruit kleine bootjes met toeristen vertrokken naar Renaissance Island, het eiland met de leguanen. Toen ik zo'n bootje zag liggen, riep ik naar de bestuurder ‘Do you know where the Renaissance Hotel is?’ De bestuurder van het bootje wees naar boven.

Op de hotelkamer was ze haar nagels aan het doen. Een tijdlang heeft ze ook mijn nagels gedaan. Ik was op het moment dat ze in mijn leven kwam net gestopt met nagelbijten en van mijn nagels was niet veel goeds meer over, en het werd nauwelijks beter toen ik niet meer beet. Mijn nagelriemen hadden haar volle aandacht. Het was elke keer een enorme klus. Ik kon er al snel niet meer tegen.

‘Laat die nagels van mij maar, richt je op die van jezelf,’ zei ik toen.

‘Dan loop je maar met lelijke, onverzorgde nagels, mij best,’ antwoordde ze boos.

Voordat zij er was, waren er meer mensen geweest met opmerkingen over mijn onverzorgde nagels, maar zij was de enige die er echt werk van had gemaakt. Daarna richtte ze zich op andere lichaamsdelen, zoals mijn haar en mijn neus. Soms inspecteerde ze me meer dan een kwartier, hield haar gezicht heel dicht bij het mijne, de ogen strak gericht op de mee-eters. ‘Zit stil! Inspectie!’ riep ze als ik me bewoog. Het voelde alsof ik bij de tandarts was en er vreselijke dingen zouden gaan gebeuren. ‘Vertrouw me maar,’ fluisterde ze terwijl ze door haar geknijp langzaam mijn neus veranderde in een soort biet.

[p. 22]

‘Het is zo lekker stil hier,’ zei ze.

‘Heerlijk,’ zei ik terwijl ik de flessen wijn in de mini-ijskast legde.

‘Krijgen we zo een glaasje wijn?’ vroeg ze.

‘Zeker, zeg maar wanneer je wil.’

‘Eigenlijk nu wel, ik ben een drankorgel geworden.’

We waren samen een drankorgel geworden. Sinds de eerste dag dat we elkaar ontmoet hadden dronken we grote hoeveelheden champagne of zoete witte wijn.

‘Ik voel me bij jou gelukkiger dan ik me ooit heb gevoeld,’ zei ze terwijl ze haar nagels droog blies. Nog steeds hing er de lucht van nagellakremover in de hotelkamer.

‘Ik voel me ook zo,’ zei ik en bedacht dat dit gevoel naadloos aansloot bij de lucht van de nagellakremover. Ze had hair-extentions en kunstnagels. Haar grootste wens was haar neus te laten verbouwen.

Ik dacht opeens aan de Japanse nootjes en aan mijn grootmoeder die ik met mijn telefoontjes naar Aruba had opgescheept met een rekening die het formaat had van een flink maandsalaris. Ze zei dat ze door die rekening nu überhaupt niet meer belde, naar niemand.

Door het raam zag ik het Italiaanse restaurant waar we die weken elke avond aten. Er werkte een Filippijnse ober die Sonny heette. Ik had hem verteld dat ik makelaar was en hij had mij verteld over zijn drie kinderen die allemaal zo ongehoorzaam waren dat hij soms met zijn handen in zijn haar zat. Sonny kwam elke avond bij onze tafel staan, vertelde eindeloze verhalen over Aruba en begon altijd met: ‘It's one happy island where you are now.’ Hij glimlachte er triest bij. Overigens stond die regel ook op het nieuwe stempel in mijn paspoort en op de nummerborden van de huurauto's.

Ik kreeg al na een paar avonden al genoeg van Sonny's saaie verhalen. Maar soms is het fijn om jezelf een beetje pijn te doen, dus bleven we gaan.

Ook haar had ik verteld dat ik makelaar was. Ze vond dat wel sexy had ze gezegd. Dat vond ze ook als ik in bed een sigaret rookte, ze vond een hoop dingen sexy aan me die ikzelf nooit als zodanig had gezien.

We aten mahi mahi-burgers en dronken cocktails. Er was er een die ‘Sex on the Beach’ heette, die smaakte naar mango en cranberry's. Het was onze favoriet.

‘We moeten een keer naar het strand gaan, voor je-weet-wel-wat,’ zei ze terwijl ze een slok nam.

Het 22-jarige meisje had in de korte tijd dat ze op het eiland was een hoop vrienden gemaakt. Marinier Jalied was daar een van. Hij stotterde maar probeerde dit uit alle macht te omzeilen. Woorden met een p of r bestonden niet voor hem. Als die woorden gebruikt moesten worden, hield hij zijn mond en dat maakte hem op de een of andere manier wel een interessante gesprekspartner.

Hij had een vriendin die Saskia heette, een zeer ordinair, hoogblond meisje uit Almere dat in de enkele weken dat ze op Aruba zat, verslaafd was geraakt aan gokken en bingospelen. ‘Oh, we gaan een avondje gezellig bingo spelen!’ riep ze veelvuldig. En op een avond zijn we dat gaan doen. Het was vreselijk, zoals ik verwachtte, en niemand heeft iets gewonnen.

Na de bingo zijn we bij een Duits restaurant gaan eten.

‘Onze specialiteit is de Wiener Schnitzel,’ zei de ober.

Die namen we allemaal en hij was zo taai dat hij misschien wel de hele avond zou gaan verpesten.

[p. 23]

‘Met die schnitzels van jullie veeg ik m'n reet af!’ riep Saskia toen we buiten waren, ze had al heel veel drankjes op. Ze had een hondje bij zich dat Lucky heette. Zelfs als we naar het strand gingen, moest het hondje mee. ‘Lucky is mijn baby, mijn lelijke mismaakte baby,’ zei ze vaak onverwachts, gevolgd door: ‘Maar alles wat ik van mannen weet, heb ik wel van mijn hond geleerd, hè Lucky?’

Later heeft ze het hondje meegenomen naar Nederland, en nog later heeft ze het op marktplaats.nl gezet en verkocht. Het paste niet in haar nieuwe leefomgeving en bovendien bracht Lucky ongeluk, dat had ze al een tijdje gemerkt in de Amsterdamse casino's waar ze niets won.

We waren al meerdere avonden het strand opgelopen, en telkens weer naar huis gegaan zonder resultaat. Overal waar we kwamen, waren mensen, of lichtjes die ze ergens had gezien, geluiden die ergens vandaan moesten komen.

‘Laten we het gewoon vergeten,’ zei ik op de vierde avond.

‘Nee, ik wil het, het is romantisch, het moet!’ zei ze terwijl ze met de tas sleepte waar badlakens inzaten.

‘Maar het kan altijd nog. Misschien moeten we gewoon afwachten en het niet plannen. Wie weet is het op een avond gewoon heel stil.’

Ze keek me boos aan en stopte met lopen.

‘En dan zeker met mijn blote reet op een koud stuk rots liggen? Nee, daar begin ik niet aan, ik ga niet zonder een handdoek!’

Ik zag de romantiek er niet van in, maat ik zie romantiek sowieso een beetje anders dan de meeste mensen.

We liepen lange stukken over het strand. Ze hield vaak stil en keek dan om zich heen. ‘Nee, nee, nee,’ mompelde ze dan.

‘Misschien daar.’ Ze wees naar het einde van het strand.

Ik keek naar haar gezicht. Ze was vastbesloten. Aan alles was dat te zien, zelfs aan de manier waarop ze liep.

Ik hoopte toen dat ik altijd zo zou blijven lopen. Over witte stranden, op zoek naar een geschikte plek.