Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 18]

Ver van huis
Leo Vroman

1.

Het regende er uit lage
gerafelde jute lappen
moe van hun eigen trage
klappen en klapperen

boven de hulpeloze groei
van oude dodelijk verlegen
varenvolle stelen, tegen
hun wil in wulpse bloei.

In de verte schenen de bergen bloot
te dromen van vergaan verdriet
om het komen van een laatste dood.
Maar ze sliepen niet,

en in die bergen schuilden dorpen
onder de velden van verworpen
maar nog bezeten ondergoed,

met langs hun natte kanten
de verkeerde kamerplanten,
verwilderd en bebloed.

[p. 19]

2.

Wij stonden op het voorportaal
stil vaarwel te zeggen.
De huisheer stond het allemaal
nogmaals uit te leggen.

We hadden onze twee rugzakken
door bleke kinderen voor een munt
of twee in laten pakken,
want we hadden het niet gekund.

Zo stonden wij te wachten
op de duidelijke afwezigheid
van een voertuig, en de tijd
verliep met onze gedachten.

3.

Thuis. En we hijgden nog van de
nu verwaterende reis.
Maar de oude kachel brandde,
de ketel zong haar oude wijs,

blijkbaar door ervaren handen
met uitmuntend water
volmaakt opgevuld,

en er was nog wat:
voor de kachel, opgekruld,
sliep onze witte kater.
Of zwarte kat.

Fort Worth, 13 september 2009

[p. 20]