Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 45]

Jos Versteegen

Ooggetuigen

Geraniums bij middagzon:
vuurbollen in de plantenbak
die blinkend op de tegels staat.
Met dichtgeknepen ogen, zwijgend,
veel warme stenen in je rug,
naar ooms en tantes luisteren
die slagroom door hun koffie roeren
en snorren krijgen, wit. De kranten
voor vrouwentongen in het raam,
dood gras, en kermis in het dorp.

Er was een rondgang door het huis:
je moeder liet de kamers zien,
tafel en sofa op hun plaats,
kozijnen in een nieuwe kleur,
behang geplakt, vitrage schoon,
de spreien rimpelloos en wit.
Zo leven wij.

Ze drinken bier,

druipnatte flesjes in hun hand,
en praten over vlees en prijzen
terwijl je moeder borden haalt
voor broodjes ham en koude schotel.
Het eten. Kruimels witbrood op
een schoot vol bloemen, twee handen
die wrijvend slaan. Zondagse rok.
En uit de schaduw van de heg
staan honden op, die naar ons kijken,
een losgetrokken stukje ham
wegvreten van het lauwe grind,
opnieuw de ogen op ons richten
en dan teruggaan naar de heg.

Je ooms en tantes bij hun auto's,
portieren waar een arm op leunt,
gesprekken nog, drie tegelijk.
De raampjes schuiven naar beneden,
je ziet rode gezichten, lachend,

[p. 46]

 

en armen die naar buiten steken,

 

eentje met sigaret. Het stof

 

dat van het gele pad opstijgt.

 

Je moeder is al in de keuken,

 

je vader zet de stoelen binnen.

 

 

 

Het lege doosje lucifers

 

van tafel nemen, knielen bij

 

het Engels gras dat paarsig bloeit,

 

een hommel in het laatje schuiven.

 

Een trillend zoemen in je hand.

 

De honden staan erbij wanneer

 

je achter heg en kippenhok

 

het doosje in de aarde legt.

 

Je ooms en tantes zijn nu thuis.

 

Je hoort de kermis in het dorp.

[p. 47]

Vruchtvlees

De peren vallen op het dak
van golfplaat, barsten soms en rollen
het zand in. Niemand raapt ze op
achter dit wrakkig wagenschuurtje.
De wespen vreten zich naar binnen
door wit en bruinig vlees. Het is
nu woensdagmiddag en de zon
draait weg. Je ruikt de dode peren.
De wespen komen uit de grond:
je ziet het vlieggat van hun nest.

Een schone weckfles uit de kelder
staat aan je voeten. Nu dan maar.
Het glas is koud. Je draait het om
en plaatst de ronde opening
over de luchtpijp van het nest.
Het druppelt wespen uit de grond,
ze vallen in je glazen pot,
daar is een woede zonder uitweg.
Je hoort het zoemen en je drukt
de fles een beetje in het zand.

En uit het wit en bruinig vlees
keert af en toe een wesp terug:
je ziet hoe er een zwerm ontstaat,
klein nog, die niet naar binnen kan.
Wanneer je weggaat bij het schuurtje
laat je de weckfles staan. 's Nachts
graven de wespen in je droom
een nieuwe gang, dan zoemt het buiten.
Je loopt op blote voeten rond,
de kamers ruiken leeg en oud.