Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 34]

Iris Brunia

Laten we mijn lichaam delen

zo om de week, en afwisselend een weekend
ook over halve dagen valt te praten

mijn hemd had ik bijna uitgedaan, hier, midden in het café
gelukkig bedacht ik me op tijd, maar o die dag dat ik te laat ben

- wil je de notaris bellen? -

rond etenstijd kwam je binnen, we aten pannenkoeken met
zeewier en ik keek uit op het aquarium. twee vissen treuzelden
tussen hun lijven grensde een zak twee wateren af

om te wennen zei de ober, anders gingen ze dood
de overgang zou te groot zijn

- wennen? de dood? -

een pin van mijn kam schoot in mijn nagelriem. de rekening!
ik graaide in mijn tas

- dus ja, ik bloed wel eens, maar ik vergeet -

bijna kregen we ruzie, omdat het aquarium klinkt als onze koelkast
je wilde geen nieuwe zolang hij het nog deed, maar geluiden
kunnen ondraaglijk zijn

ik las dat drie appels per dag goed zijn voor een gezond verstand
je keek over je bril, slikte een hap weg ‘dat ik dan niet
de boodschappen moest vergeten’

ik begon maar weer over die vissen, dat ik me als ik een vis was
daar in het water niet thuis zou voelen, dat ik beter gedij
op plekken waar ik niet verwacht word

maar als ik naar je kijk ben ik er nog en
als ik glimlach beaam jij dat

[p. 35]

Alibi

het bleek dat de woorden nu stiller zijn. jij zei: champignons
snijden op één been duurt twee keer zo lang als op twee benen

alsof de messen in de benen zitten -

(haak ik in de tijd) het geitje in de klok was te goed verstopt
wist ik dat soms niet? nul is nooit en nergens werkelijkheid

vocht sijpelt langs mijn benen, plakt mijn knieën vast. dit is wat
je noemt veelbelovend. de zomer in een rok gevat

trek me uit Lief - het krijgt haast - je vergaat
de muggen prikten altijd jou omdat jouw temperatuur nu eenmaal hoger lag
elke bult op mijn lichaam - zie je - maakt me meer en meer verdacht

de leugen is in ons vlees gekropen. kruipende zoemende stinkende
poepvreters klikken in mijn limonadeglas. zeg eens, waar was u die dag?

jouw tandafdruk nog op de appel in de diepvries, zorgvuldig in folie verpakt

[p. 36]