Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 26]

Over die eeuwige hemel
Leo Vroman

1

Langzaamaan wordt het tijd
om mijn ziel eens te vertellen
wat ik mij voor kan stellen
van zijn hemel en eeuwigheid,

om dan vooral te zwijgen
van echte heelallen waar
ook wel natuur bestaat maar
zo anders dan onze eigen,

waar het zonlicht uit ijzerdraad
met knobbeltjes bestaat,
waar de zonnen en de manen
eens in de week stilstaan en
de tijd zelfs eens in het jaar
een dagje achterstevoren,
waar niets is te zien of te horen
dan de schurende nanachtschijven
die de dag tevoorschijn wrijven.

Hoe haalt je hemel hierbij?
Aan wat voor onmenselijkheden
zullen wij moeten wennen?

Hoe gestorven leven wij
in een gestorven verleden
dat wij zelf niet meer herkennen?

[p. 27]

2

Nee, ik denk de hemel voortaan
als een heel gewoon gebied
waar iedereen hoort en ziet,
want wat heb je er anders aan.

Zie die blote maagden en knapen
in kennelijke staat
zo maar in de donzige straat
paren, prevelen en slapen!

Geweldige krekels en kraaien
en jij ook levensgroot
op wolkjes in avondrood
(die laten zich ook graag aaien).

O, mij door een houtwesp laten
omhelzen en knarsend zoenen
of iets wesperigs met mij doen en,
laat ons daar niet over praten.

Is jouw hemel die alvergevende
kolonie van dode gezinnen,
wat is daarvan dan het mooie?

Dat men hier met de levenden
minder leuks kan beginnen
dan met die dooie?

[p. 28]

3

Maar ziel, als jij niet blijft wonen
in een soort van mensengestalte
en slechts in een wolk elektronen?
Zijn wij dan echt niet al te
wazig om ons te vertonen?

Trouwens nu al in dit leven
en dus waarom niet hierna
moet mijn lichaam zich overgeven
aan kwantum mechanica:

kijk in mijn hersens, daar gaat
een elektron, kijk, kijk
op twee plaatsen tegelijk!
En dit is waarmee ik praat,

en daar gaan er twee uit elkaar
die toch 1 enkel ding blijven!
Wat is hier aan de hand?

Ik wil mij begrijpen, maar
ik ben niet te beschrijven
boven mijn verstand.

[p. 29]

4

Is er in mijn lichaam ooit
een menselijke ziel geweest,
een die mijn werk herleest
en mijn laatste zin voltooit,

of slechts een kwantumfabricaat
waar ik mijzelf niet in herken
doordat ik er een deel van ben,
wat ook, ziel, wat inderdaad
zal je aan de aarde binden,
waarom blijf je, ijle slier,
als een dolend rookdier hier
dan om mijn liefste terug te vinden

en daar, stromend van ideeën
met haar tot levend vlees verkleinen
voor we in elkaar verdwijnen,
1 lief diertje met ons tweeën

dat met stulpjes week van lust
iets in een land of lichaam giet
waar iets anders was geweest

en even spartelt, kriebelt, kust,
veracht, verzoent, ik weet het niet,
geneest

Fort Worth, 27 april 2009