Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 14]

Ingmar Heytze

Ex

's Nachts ga ik terug en breek in negen levens in.
Thuis hangt een stuk papier vol foto's: achtertuinen,
vides en portieken. Die dakkapel. Dat trappenhuis.
Mugshots, mugshots. Ik woonde hier ook, kijk

maar hoe ik niet één keer verdwaal. Uit boekjes
onder bedden knip ik een vrouw met deze borsten,
die handen, zulke benen, dat hoofd. Het jouwe
daar overheen geplakt: klaar is Kees, niet denken

aan mijn achttien nieuwe schoonouders. Van wie
zijn die benen, die heupen, die schouders? Dat mag je
niet vragen. Pap, mam, hier is ze, ik stel jullie voor,
mijn nieuwe lief met naald en draad: Collage.

[p. 15]

Hazen, egels

Hazen vindt de mevrouw van de opvang het mooist.
Hazen zijn klaar om te rennen vanaf hun geboorte:
poten, oren, ogen al open, alles doet het meteen.

Geen dier is minder beschut dan een haas. Een haas
gaat slechts gekleed in weiland, in de afstand tussen
jou en hem. Een haas is naakt onder de hemel.

En egels, vraag ik, hoe zit het met egels? Egels, zegt ze,
zijn kippig, traag, altijd aan het rommelen in de struiken
als kleine voddenboertjes. Ook mooi. Maar anders,

hulpelozer. Zoals ze proberen om hun zachtheid
te verstoppen in een fort van stekels. Hoe ze
er nooit in slagen te verdwijnen in zichzelf.

Hazen, zegt ze na een tijdje. Hazen zijn omgekeerde egels.

[p. 16]

Examinator
gedicht in vijf versnellingen

Stuurloze van ons twee, in welke oorlog bent
u fout geweest. Ik bedoel, waarheen voert
deze vlucht in steeds dezelfde cirkels

langs rotondes, drempels, voorrangswegen,
op zoek naar een ingreep of een hellingproef
die bergafwaarts glibbert in angstzweet.

Was het vak van tandarts te hoog gegrepen?
Welk verleden loert achter uw dwaalspoor,
welke maffia of kenau is naar u op zoek?

Ik wil het weten, liefst door u aan de vangrail
te ketenen en uw weerstand te breken bij groot
licht. Liefst dommel ik nu weg achter het stuur -

als ik mijn ogen dichtdoe hangt u naakt
ondersteboven van het viaduct, het asfalt dampt
onder mijn banden als ik deathproof invoeg.

[p. 17]

Benjamin

Benjamin, jij bent een reiziger door buiken,
vanuit de warmte op weg naar het licht
heb je de tweede alweer achter je gelaten.
Je bent maar klein. Je was nog kleiner.

Zo klein, je schemerde nog maar, dreef je
tussen oevers van zijn en niet-zijn naar
een waterval. Onze handen tilden
je voorzichtig op het droge.

We hebben bij je gewaakt tot vandaag.
Hier is de wereld, te groot om in te pakken.
Hier is de wereld, te klein om meer te zijn
dan één tussen miljarden, net als wij.

Ooit kun je deze woorden lezen.
Hier is de wereld. Hij is helemaal voor jou.