Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 32]

ritmisch zonder string
Antoine de Kom

wat ik vooral mis? het licht
dat op een zwarte ouderwetse
lincolnjas te warm is van zichzelf
te heet voor de tijd van het jaar:
in elke hoek van de zachtgele
kamer heb ik een ventilator
die me de wenkbrauwen doet
fronsen, een knagend schuldgevoel
iets dat opwindt in de stilte
rond rotan het kraken van stoelen
terwijl in de tuin de kleuren eindelijk
tot bedaren zijn gekomen.
ik ben de vliegen hier in dit huis.
en met de spiegels ben ik één
al ontbonden een voetstap het
knielen de kus op de grond
dierbaar ten teken van wat
groen groen doet lijken.

tegen de vlucht noch het licht
een remedie en
laat in de middag als het vuur
in de tuin is gedoofd
kunnen de kaarten worden
opgevouwen. het licht
was turbulent vandaag
en de nabijheid van vloer
en verte een klein vaartuig
ergens bijna verloren op weg
in de zone de groene intense
waar de bomen van lucht
en de wolken van gebladerte.
laten we de laatste berichten
nauwlettend volgen. de net
geleende soldaten niet uit het oog
verliezen. er zijn stranden
die vloeren vormen in de naam
van bestaan en vegetatie

[p. 33]

 

we zullen allemaal één voor één

 

op onze eigen dag in zwarte

 

warme duisternis verdwijnen.

 

je mag dan wel tien instrumenten

 

om je nek bespelen - when

 

the saints go marching in. de heilige

 

theresia van lisieux stelt me

 

voor raadselen. ergens in

 

de Filippijnen vroeg iemand

 

waarom het rozen regent

 

als bruine tantes ritmisch dames dansend

 

zonder string en in hun handen klappend op

 

het altaar goddelijk genot in

 

goddelijk genot veranderen. rozen die zwaar

 

geuren en zwoel deze naaktheid

 

van hun dans bloter maken

 

dan bloot

 

dalen op ons neer.

 

 

 

om kwart voor drie lokale tijd

 

bezweert onze jonge piloot ter

 

hoogte van de berg met zeven

 

reuzen dat hij automatisch is.

 

vanmorgen nog dacht ik dat

 

de hond tussen de cessnas drachtig

 

was en haar jongen - ongetwijfeld

 

zeven in getal - ergens diep in

 

de nacht in een hoek van de hangar

 

zou werpen.

 

nu we op 1500 voet de reuzen

 

achter ons laten houden we

 

haar puppies (wij zijn broers)

 

in gedachten zacht omhoog

 

terwijl de zeven reuzen

 

hooggekapte tantes zijn geworden

 

die het landschap domineren: zo

 

zijn zij de vrouwen van deze

 

zuidelijke vlakten.

[p. 34]

 

hun lichamen een landschap

 

verlieten we het tanteland.

 

er waren sigarenpeuken en

 

er was sprake van bloedarmoede

 

die niet te verklaren was. we

 

plozen de kinderboeken er op na.

 

we keken onder elke struik.

 

al dat we vonden was een kleine

 

dode hagedis met witte strepen

 

op het lijf. verder een gele vis

 

en een schelp. dit alles moest

 

begraven en snel.

 

toen was er die de tuin deed: ik maak

 

de regen en hij zegende. ik verlos jullie van je

 

jeugd en je kleur.

 

vanaf die dag liepen we door

 

het bos van haren waar we

 

jaren later nóg verdwenen

 

in de steentijd van het

 

onbewaakte ogenblik.

 

 

 

vlak voor het einde

 

als de kleuren met elkaar

 

in harmonie raken gebeurt het.

 

begint de tuin open te gaan

 

als een vrouw die is zoals ze is:

 

een lichte huivering wanneer

 

de wind opsteekt en de grote

 

bladeren van de bacoveboom zeggen

 

dat st. barth nu bijna zelfstandig

 

wordt. de zon brandt als we er landen

 

vlak voor het einde.

 

bij gemis van licht een

 

overvloed aan vogelgeluiden

 

de radio op marsmuziek

 

en een lieve wat formele stem die zegt dat

 

de kleine republiek in de uithoeken

 

van deze veranda vanaf vandaag

 

is veranderd in een paradijs.