Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 43]

Een Haagse Spiderman
door Florus Wijsenbeek

Een van de meest modebewuste en trendgevoelige beroepsgroepen wordt gevormd door inbrekers. Neem de antieke Friese staartklok die in mijn huis hangt. Hij is afkomstig van mijn betovergrootvader, houthandelaar te Harlingen, en was tot voor kort zeer gewild. Enkele jaren geleden nog moest hij op een niet van buiten zichtbare plek met stalen bouten in de muur worden verankerd. In die tijd werd dit soort klokken op bestelling gestolen, en kwam de verzekering na diefstal niet eens meer kijken als er geen muurankers en roestvrijstalen bouten waren aangebracht. Tegenwoordig doen deze klokken op veilingen niets meer, en kun je ze bij wijze van spreken voor het raam aan een elastiekje hangen.

In het voetspoor van de inbrekers leert de politie overigens snel bij als het om hebbedingetjes gaat. Toen er een keer in mijn huis was ingebroken, kwamen er twee rechercheurs onduidelijke handelingen verrichten, die meer bedoeld leken om mij op m'n gemak te stellen dan om de sporen veilig te stellen, of althans de indruk te wekken dat er een kans was dat de onverlaten ooit gegrepen zouden worden. De twee rechercheurs heetten Cirkel en Rond - ongelogen waar! - en mij trof in het bijzonder trof hoe ze met een modebewust kennersoog de resterende inventaris opnamen. Nadat ze mijn spaarzaam gemeubileerde, maar zorgvuldig bijeengegaarde antieke inrichting hadden bekeken, toonden ze zich licht verbaasd dat iemand de moeite had genomen in te breken. Ze wierpen elkaar een wat schampere blik toe en concludeerden: ‘Hier valt niets te halen.’

Beroepsmatig gesproken is het voor inbrekers eenvoudigweg noodzakelijk zich voortdurend bij te scholen over de laatste trends. Ze hebben immers vooral spullen nodig die je snel voor een redelijk bedrag kwijt kunt, althans genoeg voor je volgende shot (op de een of andere wijze vermoed ik dat tegenwoordig slechts weinig insluipers hun metier beoefenen om hongerige kindermondjes te voeden). Daarom zijn inbrekers wel de enige mannen - want het is volgens de statistieken nog een van de weinige aan mannen voorbehouden beroepen - die modebewust moeten zijn. Zo waren nog slechts kort geleden hele volkstammen in Nederland bedreven in het razendsnel slopen van radio's uit geparkeerde auto's. Die vaardigheid is nu waardeloos geworden, niet alleen door de verwijderbare radiofrontjes, maar ook omdat tweedehands autoradio's zelfs in Oost-Europa niet meer aan de straatstenen te slijten zijn. Snelle omscholing naar nieuwe trends is dan een kwestie van overleven.

Uit eigen ervaring kan ik melden dat wat het in deze dagen goed doet vooral bestaat uit de meest geavanceerde elektronische apparatuur. Niet lang geleden merkte ik dit uit de eerste hand toen ik op een maandagochtend verscheen op het kantoor dat ik met enkele collegae uit het Europees Parlement deelde in een achterafstraatje nabij het Binnenhof. Toen ik mijn jas had opgehangen, vroeg een der medewerksters mij schaapachtig of ik soms alle computers in het weekend mee naar huis had genomen. Dat was niet het geval, en ook niet zo'n slimme vraag, want destijds hadden we nog alleen grote bakbeesten en niet van die de dunne gemakkelijk verplaatsbare laptops.

Na deze vaststelling belden we de politie, maar die kon overigens ook niet meer doen dan met ons constateren dat er iemand via een raam naar binnen was geklommen. Dat moest geen sinecure zijn geweest, want we zaten twee hoog achter. Daarom hadden we er ook nooit aan gedacht om een verzekering af te sluiten. En nu alleen de stofvrije plekken op de bureaus nog restten, moesten we de kostbare apparatuur dus tegen niet onaanzienlijke eigen kosten gewoon opnieuw aanschaffen. Dit keer sloten we wel een verzekering en lieten de slui-

[p. 44]

ting van de ramen extra verstevigen. Maar er stond ons nog een verrassing te wachten.

Wie schetst onze verbazing toen we enkele dagen later werden gebeld door de Haagse politie die ons mededeelde dat ze de dief van onze computers te pakken hadden. Hij was blijkbaar een liefhebber van de politiek, want hij was op heterdaad betrapt tijdens een insluiping in het kantoor van het cda op de Mauritskade. Het bleek te gaan om een bekende van de politie. Nu ja, wat heet ‘bekend’, hij had liefst honderdvijfenzeventig antecedenten, dat wil zeggen dat hij evenzoveel keer op een misdrijf was betrapt of die had bekend. Zijn specialiteit was om via de regenpijp kantoren binnen te gaan en vervolgens alle apparatuur aan een koord met een haak naar beneden te laten zakken. Daarna verliet hij zelf het pand weer via de regenpijp en vergaarde de buit op de begane grond bijeen. Vanwege zijn acrobatische vaardigheden stond hij bij de dienders bekend als ‘Spiderman’.

Op het bureau had de verdachte meteen een hele reeks inbraken bekend, waaronder die van onze computers. Deze had hij overigens meteen al verpatst zodat hoop op terugkeer van ons bezit ijdel was. Ik zal niet ontkennen dat we enigszins knarsetandend meenden een vooroordeel bevestigd te zien: dieven zijn links, want niet alleen werd hier geld van de rijken gestolen om het onder de armen te verdelen, maar tevens wist deze door geldgebrek geplaagde ook nog eens eerst bij de vvd en vervolgens bij het cda in te breken. Bovendien was Spiderman zo slim geweest om de buit terstond om te zetten in hallucinerende middelen, zodat hij de spreekwoordelijke kikker bleef, waarvan je geen veren kunt plukken ter vergelding.

Ons knarsetanden was nog maar nauwelijks verstomd toen de navolgende week begon met dezelfde ontnuchterende ontdekking: al onze gloednieuwe computers waren opnieuw verdwenen! En ook dit keer had ik ze niet mee naar huis genomen. Het was snel duidelijk dat dit keer niet een extra beveiligd raam als toegang had gediend maar dat een lichtkoepel op het platte dak was geforceerd. Er was een tafel met daarop een stoel onder geschoven en er zaten duidelijk zichtbare zwarte vingers aan de binnenkant van de koepel.

Vanwege de atletische vermogens die deze insluiping overduidelijk had gevergd, belde ik de politie met de vraag of Spiderman misschien alweer op vrije voeten was. De reactie was zeer verbaasd: hoe of ik dat wel wist. Ze hadden Spiderman inderdaad na enkele dagen hechtenis moeten laten gaan omdat zijn moeder ziek was.

Mijn reactie op deze mededeling van de wetshandhavers laat zich het best omschrijven als tamelijk onderkoeld. Desondanks waren de heren Cirkel en Rond van de recherche niet te beroerd om de ‘crime scene’ in ogenschouw te komen nemen. Zij hoefden maar heel even van hun kwastjes en vingerpoeder gebruik te maken om elkaar veelbetekenend toe te knikken. Het was inderdaad wederom Spiderman geweest. Ondanks zijn zieke moeder had hij zijn politiek georiënteerde insluipreeks rond het Haagse Binnenhof volijverig voortgezet.

Ik herinner me dat ik ze vroeg of het niet nogal naïef was om de smoes van een zieke moeder te geloven en een man met zo'n staat van dienst onbewaakt heen te zenden zonder verder acht te slaan op zijn bezigheden. Schouderophalend gaven Cirkel en Rond me gelijk, maar dat was hun pakkie-an niet, want dat werd allemaal beslist door de Officier van Justitie, en die stond niet toe dat uit hechtenis ontslagen verdachten werden gevolgd.

Nu ja, dit keer waren we verzekerd en we kochten weer nieuwe computers, op een waarvan ik nu dit stuk over de humane behandeling van onze misdadige medemens schrijf. Na de ramen werd dit keer ook de lichtkoepel hermetisch beveiligd. Ons kantoor is inmiddels goedgekeurd door de Dienst Terrorismebestrijding als safe house voor bedreigde politici. Inmiddels zijn wij zelf verhuisd, maar we kregen nog wel mee dat de Haagse Spiderman na enige tijd opnieuw werd ingerekend en dit keer een paar maandjes in de gevangenis te Alkmaar moest doorbrengen, alwaar hij inmiddels is ontslagen.

Iets zegt me dat hij in deze dagen zijn carrière vast en zeker naar een hoger plan heeft getild. Waarschijnlijk doet hij nu in plasmaschermen of beleggingsfondsen, want Spiderman had de vinger aan de pols van de tijd.

[p. 45]