Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 33]

Judith van der Wel

Het was honger

Ik vond je middenin een wei.
Je zei om weg te zijn.
Ik moest je zien, het was honger.

Ik wilde samen eten en je ogen
zouden de thee wel zouten maar ik
kon me vouwen als een zakdoek.

We liepen door het koude land
te lachen, dat vergat je. Niet het
dorpscafé, het prutsen in de kaars.

Ik begreep je afgebeten nagels,
klemde je blik vast, dichterbij.
Je vertelde van alles teveel

zei je later. Nieuw broodje,
nieuwe thee, tong verbrand.
Langzaam schoof je achteruit

Dat kun je niet doen, riep ik.
Je keek op en zette de kop neer.
Hap zei de horizon en je was weg.

[p. 34]

Je kunt een knoop verliezen

Ik weet niet waar
ik ben en of je zoeken moet.

Je kunt een knoop verliezen
en dan doorlopen en ook
je planten kunnen bijna dood
voor je water haalt.

Het geeft niet, het beweegt niet.

Op de muren hier zijn muggen
doodgeslagen. Ik staar ernaar
en zoem, zeggen zusters,
de woorden die ik wilde vormen.

Het zegt niets, het doet niets.

Ik bloed voor de muggen,
zuig mijn rietje, zuig mijn brood.
Ik ben mooi met rode lippen,
heb een fruitmand, ruik het bos.

Het lachen ligt vlak als huilen.

Ik wil niet horen vragen wat dit is.
Dit bestaat, een plek waar je niet komt.