Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 35]

Niemandsrails
Paul van den Hoven

Als jongetje hield ik het binnenpad -
dat tussen treinen, als een niemandsrails,
bemiddelt met misplaatste zuinigheid -
voor een nog werkzaam spoor. Maar hoe het zat,
hoe rijden mogelijk is, als kastjes deels
de weg versperren en het gras gedijt
rond nummerstokken en een losse biels,
werd mij nooit duidelijk. Van verre leek
een trein er dikwijls schuin op af te gaan,
om dan, ondanks mijn wens, door iets futiels -
een sein, wat rukwind -, bij de oversteek
erlangs te zwenken, naar zijn eigen baan.

Zolang het niet gebeurt en wisseling
van vak zich eerder laat verklaren uit
een tussenkomst die zaken voorwaarts stoot
dan uit het overwegen van een ding
of twee, te diep verknoopt voor een besluit,
denk ik nog altijd dat het kan: wie groot
is staat als gras gereed. Wat dan voorbijschiet
zal ik, reizend over reisafval
en in de steekgelaten materiaal,
door vensters moeten volgen. Het gebied
waar ik als jongen stond verwildert al,
als licht op roestig blik of kreukloos staal.

[p. 36]

Stormenderhand

We geven door wat niet te delen is
wanneer de storm van het verlangen
zich leeg schudt op ons graf:
een poging tot verbintenis,
iets vallends dat bleef hangen,
een wijsheid achteraf;

en delen, als de hand nog grijpen wil,
in wat bij storm niet wordt gegeven,
ondanks de overvloed.
Want liefde eet zich door de schil
om van het hart te leven
dat zich bedekken moet;

tenzij we al geplukt zijn door de storm
nog voor het vlees van de beminde
ons maant tot ongeduld
en niets resteert dan als een worm
een vreemde vrucht te vinden
die ons opnieuw omhult.