Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 13]

Of het waait
Leo Vroman

1

Ik liep als zestienjarig kind
al eigenlijk niet meer echt;
op een onwerkelijke wind
kwam ik overal terecht.

Ik woei mij door het windstille land
en kon gen doelwit volgen want
ik maakte machteloos besluiten.
Zo wapperde ik jouw luwte in
maar hoorde de ware storm fluiten
en wapperde weer naar buiten
in tegenwind en tegenzin,
stormde weg van stad naar stad,
en overal waar ik landde, daar
stond alles wat ik nodig had
al wonderwindstil klaar.

Soms wilde ik achterstevoren lopen.
Dan blies de storm in mijn gezicht
mijn wangen bol, mijn ogen dicht,
rukte mijn dunne kleren open
en gierde een gedicht.

Nu word ik niet meer zo gewaaid;
of het stormt mij niet meer,
of de wind is pas gedraaid;
vaak dwarrel ik nu doodmoe neer.

Mijn hand krom als een herfstblad
ritselt en scharrelt dan nog wat
alsof hij voort wil leven.
Nu weer even.

[p. 14]

2

Enkele nog niet al te koude
kleine lijkjes van mijn gedichten
blijven pijnlijk opgericht en
door mijn vrienden warm gehouden.

Hoe kunnen ze zich ook verweren?
Ze kunnen immers niet verweren
en niet laten te bewegen
zoals verloren vogelveren
gedreven drijvend in de regen,

soms gretig door een kind gevonden
om thuis op te laten drogen
en aan wat vliegerdraad gebonden.
Want hier is vroeger mee gevlogen.

Fort Worth, 3 oktober 2008