Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 51]

Verloop van tijd
Georgine Sanders

Ons leven werd kleiner en grijs
als een oude vriend op bezoek.
Neem ik jou in mijn armen en kijk
over je schouder in de spiegel dan zie
ik hoe kort onze weg zal zijn

Wij liepen weer eens in het park vandaag.
Het geelbloemig onkruid staat daar zo hoog
en alle grassen zijn nu zo vol en groen.
Maar de man die maait was er al geweest
en had alles weggeschoren.

Zal dit er weer zijn volgend jaar
en zullen wij dat dan nog zien?

[p. 52]

Stand van zaken

Zelfs in deze kleine flat zijn wij
elkaar soms kwijt. Jij bent niet
waar ik dacht dat je zijn zou
en toch zit je dan vaak gewoon
achter je computer.

Als ik naar beneden ga voor de post
en jij slaapt, dan laat ik jou een briefje
met die boodschap, de tijd en de datum.
Blijf ik langer weg dan je verwacht
dan vind ik je thuis vaak in een paniek,
op het punt de trap af te lopen waar je denkt
dat ik lig, onderaan, met een gebroken nek
of tenminste een gebroken been.

Wat is er met ons gebeurd? Eens gingen
wij toch elke dag onze eigen weg
en vroegen nooit of wij wel weer samen
zouden zijn bij het avondeten.

Zijn wij nu te dicht bij elkaar
en vergroeid tot 1 wezen
met vier armen en vier benen?
Nee, toch niet.
Als ik naast je zit en jij kijkt mij aan
dan weet ik toch nooit waar jij aan denkt
en dat is niet veranderd.

[p. 53]

Veronderstellingen

Jij bent niet meer bang om dood te gaan.
Je bent daar al geweest en je kwam terug.
Maar dood zijn is niet omkeerbaar.
Het eind van leven, beginnen van vergaan.

Als oude vrienden nog aan je denken
is dat wel een vorm van voortbestaan.
Maar waar blijft de kern van wat
je leven was, wat men de ziel noemt
die men onsterfelijk denkt te zijn?
Daar gaan verhalen over,
maar er is geen bewijs.

Stel nu dat het waar is, krijg je dan
een nieuwe taak met oude vrienden
en hebt geen tijd om over ons te waken?
Of sta je naast ons maar wij zien je niet?
Laat ons dan tenminste van je dromen.