Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 33]

ik dicht je bij me
Iris Le Rütte

zoals je liep en zitten ging
zoals je keek en met
je lichaam sprak
lippen, wangen, vlinders

dansen om je handen
uit je armen groeit een
vogelboom hoog en hoger
boven het open landschap

vliegen merels voor het eerst
zingend uit je ogen reiken
tot een vergezicht dat breekt
door ondraaglijk licht

je nooit, nooit meer
zien, dat is misschien
het minst eindig, want
ik dicht me bij je,

ver van jou

[p. 34]

Vragen

Hoe oud is het
water in mijn hoofd?
Straalt mijn oog gamma,
gekleurde positronen, vormen
liefdescellen uit de kosmos
al die zwarte gaten? Wie slaat
de vonken uit de sterrensteen?
Slaapt de maan echt staand?
Hoeveel heelal draag ik
in mij als jij niet
bij me bent?

Ontmoeting

Ik ontmoet je in steeds
ijlere stippen van de tijd.
Verlies slijt fijn en bijna
onzichtbaar, laag na laag tot
in de kern. Je sluimert voort in
mijn dna. Wat verweert zijn wij
niet meer, maar een rimpeling
in de eeuwigheid. Hoe lang
duurt verlies tot het
verloren is?

[p. 35]

Winter

Vannacht liep ik over een witte
vlakte, met ijswoorden bekrast en
met geliefden omheind - als bloemen
bloeiend in de sneeuw.

Wensvogels trokken over, lijnen
van nu naar toen, waar een dromende
hemel breekt boven oneindigheid.
Bij het afscheid regent het tijd

langs onze gezichten. Lente
zwerft al in het rond, haalt
met felle vingers uit en stort
verstomd door de bevroren

brief. Het ijspapier bloedt
rood, dan zwart, als een
eeuwig wak. Hier staat
alles: vergeet mij.