Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 27]

kunnen we niet van de tijd af?
Antoine de Kom

vroeg het hertje aan de vos. nee
dat kunnen alleen dichters en leugenaars
die hertjes en vossen over de jaren zeventig
laten praten alsof ze erbij waren.
waar heb je het over? dat
vond de vos.
hij was aan het denken
over zijn plannen met het hertje.
hertje? als de tijd verdwijnt
hertje dan... waar wil je dan heen?

naar de jaren zeventig zei het hertje.
dat spreekt vanzelf. maar
zei de vos als de tijd verdwijnt dan
zijn wij ondenkbaar dus ook je jaren zeventig.
o had dat dan meteen gezegd! wat
ben je met me van plan?
ik zie van je af zei de vos. de tijd
blijft. speel maar hertje want
het is zo voorbij. de tijd is een veelvraat
hij eet alles op. help! zei het hertje
red me!
en daar wist de vos wel raad mee.

nadat het hertje
door de vos was opgegeten
trad het een volkomen
nieuwe werkelijkheid binnen.
niet dat die tijdloos was.
het bleef lang wachten tussen
al dat namaalse badschuim spinrag
de warmte van handdoeken
tegels wasbekkens en de geur van eucalyptus.
kleurige knijpers tussen dat al.
toen de trompetten begonnen
te schallen brak er iets door:
het gezang van zwarte engelen
met gouden tanden glanzend blauwe vleugels

[p. 28]

 

en blinkende zwaarden fel verlicht

 

en klaar om op te gaan in het oranje schijnsel

 

van de ondergaande zon in het huis

 

dat om zichzelf is gebouwd. na enige tijd

 

stond het hertje buiten te kijken naar het geheel

 

en dacht: huis met de zon maak me heel

 

ik ben veel te virtueel geworden.

 

de sleutel van uw deur is het gelijk

 

van tijd en tijdloos zijn ben ik ik ben

 

doordat ik niet meer ben dan mijn ontbreken.

 

 

 

toen dacht het hertje

 

aan de vos en kreeg ineens

 

trek in een sigaar.

 

het zag de rook al om zich heen

 

kringelen en snoof vergenoegd

 

de fijne odeur van het deli zandblad op.

 

een indisch mirakel

 

was ook de vos overkomen

 

die liep ergens in de regenwouden

 

van borneo en kwam

 

zichzelf tegen in de spiegel

 

van een klein meer.

 

toen de vos met zijn vochtige snuit

 

het wateroppervlak raakte

 

zag hij wie hij was: een hertje

 

met oranje ogen dat bevriest

 

en in de kamer bij het raam

 

de wacht bij de tijd houdt met zicht

 

op het verglijdende gazon en de speelplaats

 

die door kinderen wordt bevolkt.

 

dan kijkt het hertje de kamer rond

 

waar de stoelen het vragend aanstaren.

 

hertje. hertje? waar ben je geweest

 

en waar kom je vandaan?