Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 18]

Bevinding # 22
Vicky Francken

Tegen deze grauwe achtergrond vechten wij onafgebroken.

De dagen slepen zich voort als bijna onthoofden,
er is iets in hun tred dat de stand van zaken verraadt
maar hun huid voelt nog warm en hun wangen
zijn zacht tegen je slapen.

Het ontbreekt ons niet anders dan anders
aan een grotere schaduw. We verklaren
deze vreemde benen graag nader:
met de passen die we zetten
komen we nergens meer
werkelijk aan.

Onze stand is halverwege en ergens anders
kunnen we niet staan, we blijven maar voelen
hoe onze harten door borstkassen in de lakens
gedrukt kloppen. Er is geen groter vergissen.

Aan onze lippen zetten wij lege kopjes.

[p. 19]

Scène

We staan tot elkaar als vier muren om de ergste vragen
veilig te stellen. In ons zit iemand op zijn knieën
te wachten tot ze slapen.

We dragen elkaars laarzen, er ligt nog zand
in onze lakens. Platgebrand buigen
de perziken zich over tafel, hun huid
krijgshaftig als Bataven. Nu nog

trekken spreeuwen voorbij.
Straks wordt hier iets
stuk geslagen.

[p. 20]