Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)



[pagina 5]
Werkelijk Leo Vroman Nu in mijn laatste jaren of wie weet in mijn laatste weken wacht ik het hardst op een teken dat de dingen die werkelijk leken dat werkelijk niet waren, zelfs dat een afwezige brug tussen leven en dood rondwaart boven een schuimende vaart waarop het Vervlerkte Paard weg stormt, weg, en terug naar het schijnbeeld van ons heelal dat zich als niets openbaart dan een waterval. Waar zou ik dat alles mee zien gehuld in een vreemd gewaad wanneer ik of de dageraad niet meer voor mij bestaat en nooit meer sindsdien? Zou ik bleek naar boven drijven uit ons bed of liefst uit mijn kist dan kon ik je werkelijk beschrijven hoe we ons hebben vergist, maar zal ik gewoon oprijzen als een onmenselijk gas waar kan ik je dan mee bewijzen dat alles anders was? Fort Worth, 12 januari 2008

[pagina 6]
Dat eerste jaar daarna Op een dag in het vroege zomerlicht zijn de dekens zo opgeplooid dat mijn lichaam daar meer dan ooit levend onder ligt. Eens, het was winter, zat even in de eetzaal een man en waarachtig, dat was ik dan. En op een stille nacht word je wakker doordat je mij duidelijk maar zacht Tineke hoort fluisteren. Vaak ook ben ik hier buiten, loop achter je aan in het park, langs de rivier zoals ik zo vaak heb gedaan. En nu met mijn stem zo vlakbij maar ook zoveel zachter dan toen ik dit levend herlas hoe ooit komen wij er telkens weer achter of ik het wel was? Fort Worth, 30 januari 2008