Hollands Maandblad. Jaargang 2008 (722-733)

[p. 19]

Een helblauwe dag
door Gerry van der Linden

‘Gevaarlijk, ik?’

‘Ja, en wreed.’

Het rolt gewoon uit mijn mond, ik ben niet meer te stoppen. We zitten in een café en drinken het ene glas na het andere.

‘Ik wil gewoon wat meer... nou ja,’ zegt hij. ‘Spanning.’ De deur gaat open en de kou rolt naar binnen. Niet alleen langs mijn benen, ook in mijn hart zit nu tocht.

‘Hééé!’ Het is de stem van Lot. Dan staat ze voor ons. Ze zwaait met een foto. ‘Hoe vind je hem?’

Ongevraagd ploft ze naast me neer en drukt me dicht tegen zich aan. Frank pakt een sigaret.

‘Vind je hem geen stuk?’

Ik bekijk de foto en knik. De man op de foto is ongelofelijk mooi. Kaal, maar ongelofelijk mooi. En jong.

‘Hij is zo geil,’ zucht ze. ‘Vanavond heeft hij z'n zoontje van zes. Wat denk je? Moet ik die als mens behandelen en niet aan z'n vader zitten?’

Ze staat op, pakt mijn glas, neemt een gulzige slok, knoopt haar jas weer dicht en slaat haar sjaal om haar nek.

‘Liefjes, ik moet weg. Ellie is zwanger. Ze is tweeënveertig en heeft niets van die Marokkaan te verwachten. Hij brengt kranten rond! Hoe haalt ze 't in haar hoofd! Dag schat.’

Ze kust me. En Frank.

‘Ik wil niet naar de film,’ zeg ik als Lot is vertrokken, ‘en ook niet meer naast je zitten.’

Ik pak mijn tas en zet mijn muts op, een beetje scheef, zoals diva's dat volgens mij doen. Frank snelt voor me uit, opent de deur, buigt theatraal en stapt met me mee naar buiten.

‘In dit tempo zie ik je thuis,’ zegt hij als ik flink de pas erin zet. Het is een mooie avond. Een eindje verderop loopt een paar met de armen om elkaar heen geslagen. Achter me hoor ik zijn onregelmatige stap. Hij is pas aan zijn knie geopereerd. Problems with knee: try to be more humble, bend, las ik laatst in een tijdschrift over spiritualiteit. Zit wel wat in.

Zodra ik in mijn straat ben, hol ik naar de voordeur en vlieg de trap op. Als ik een voet over de drempel heb gezet, gaat de bel. Ik doe het licht uit. Doodstil zit ik op een stoel. Ik hoor de sleutel omdraaien en de deur opengaan. Hij pakt zijn tas met spullen in de gang en sluit de deur weer achter zich. In de spiegeling van het raam zie ik zijn rug over de brug gaan. Hij lijkt op de rug van mijn vader. Een beetje gebogen, de nek iets vooruit. Een rug van kromgetrokken hout. Hij draait zich een kwartslag om en kijkt naar het raam. Mij kan hij niet zien.

Midden in de nacht word ik wakker. Frank ligt naast me. Hij snurkt zachtjes. Op mijn tenen loop ik de kamer uit. Gisteren had ik nog ergens een verfrom-

[p. 20]

melde strip paracetamol zien liggen. Mijn hoofd doet pijn. Iemand bonkt er tegen. Wie wil er nu uit mijn hoofd in het holst van de nacht? En waar moeten we in godsnaam over praten?

De ochtend is transparant, het is een helblauwe dag. De stad rumoert. Frank staat onder de douche en roept waarom het water niet warm wordt. Omdat de rode knop blauw is en andersom. Foutje van de loodgieter. Weet Frank allang. De slaapkamerdeur van mijn zoon staat open. Vuile kleren, cd's en gescheurde tijdschriften. Ik doe hem gauw dicht en schiet in mijn ochtendjas. Die kreeg ik van mijn moeder. Dat ging zo.

‘Ik weet niet of het de goeie kleur is, kijk maar.’

‘Hoezo?’

‘Of ie je bleek maakt of niet.’

‘Is het een donkere kleur dan?’

‘Ja, lichte kleuren hadden ze niet meer.’

‘Ik ben benieuwd.’

‘Ja, maak maar open.’

‘Mooie kleur dat papier.’

‘Het lijkt hier een beetje op, maar dan ietsje donkerder.’

‘Nog donkerder?’

‘Maak dan open! Zo voorzichtig hoeft nou ook weer niet. Het mag best een beetje scheuren, hoor.’

‘Nee, dat vind ik jammer.’

‘Nou, wat vind je?’

‘Mooi.’

‘Niet te donker?’

‘Ik zal hem eens passen.’

‘Als je hem aan hebt lijkt die lichter, dat is altijd zo. En je moet uitgerust zijn, anders maakt het je bleek. Jij ziet altijd gauw bleek als je niet uitgerust bent.’

Als mijn zoon boos is, krijgen zijn ogen de kleur van mijn ochtendjas. Frank heeft zich aangekleed en staat opeens achter me. Ik heb hem niet horen aankomen. We kennen elkaar al een tijdje, maar we zijn de poppetjes in een speelgoedtrein. Telkens komen we uit bij het begin, en dan draaien we nog een keer hetzelfde rondje. We drinken thee met melk en eten geroosterd brood met kaas. Daarna staat hij op. Ik breng je weg, zeg ik en ren de trap op. Boven maak ik blosjes op mijn bleke wangen trek een borstel door mijn haren en ren weer naar beneden. Frank zit in zijn jas aan de keukentafel en tuurt zwijgend naar de vuile borden. We lopen de deur uit en ik draai meteen weer naar binnen. Het gas.

Op weg naar het station drinken we koffie in een café waar het zo luidruchtig is dat we niets zeggen. In de hal van het station petsen de tegels tegen mijn hakken. Ik stap als een vrouw aan de arm van een man. Op het perron leunt een conducteur tegen de trein. Hij gaapt. Over vier minuten, mevrouw, het staat op het bord. Ik kijk op de klok. Nog drie minuten. We houden elkaar vast. We laten elkaar los. Nog twee minuten. Frank stapt in de trein en blijft in de deuropening staan. Zijn gezicht is bleek. Alsof je op wereldreis gaat, zeg ik eindelijk. Hij kijkt naar zijn papieren tas met spullen. Maar dat bedoel ik niet. Hij knoopt zijn jas los. Het fluitje klinkt. Achter het vuile raam werpt hij een kushand. Ik kus mijn hand en werp. Pats. Op zijn gezicht. Dwars door het vuile raam.

[p. 21]

Midden in de nacht gaat de bel. Meteen zit ik rechtop in bed. Nu gaat de telefoon ook. Aan de deur staat Lot. Ze zwaait wat heen en weer.

‘Dag, liefje,’ zegt ze en stapt naar binnen.

‘Het is midden in de nacht,’ zeg ik, ‘ik slaap.’

‘Leuk pyjamaatje.’

Haar gezicht is verkreukeld. Het mijne ook, want ze kijkt me aan met een blik alsof ik net uit de wasmand ben gestapt op zoek naar een strijkijzer. Aan haar hand bungelt een fles wijn. Mijn zoon staat boven aan de trap en gaapt. O, zegt hij, en draait zich om.

‘Joehoe, het is je irritante!’ roept ze. ‘Ga maar weer naar bed.’

Ik wil geen wijn drinken op de bank in de kamer. Ik wil slapen.

‘Is Frank vertrokken?’ vraagt ze en ploft neer.

Haar ogen zijn gericht op de tweezitsbank. Daar kan niemand op slapen. Dat weet iedereen. Ik loop de trap op, sleep een matras uit de kamer van mijn zoon die alweer in een diepe slaap ligt, en leg hem op de grond in mijn werkkamer. Ik wil niet met Lot in mijn bed slapen.

‘Lekker bezig, hè?’ roept ze, terwijl ze met een vol glas in haar hand de kamer in stommelt en als een langpootmug over de papieren stapt die verspreid op de grond liggen. Met grote inspanning probeer ik een hoeslaken om de hoek van het matras te trekken.

‘Ssst..., hou goddomme je kop,’ zeg ik.

‘Denk je dat ik een grijze vrouw word als ik niet meer drink? Daar ben ik bang voor.’

‘Absoluut.’

‘En niks meer te vertellen heb?’

‘Ja.’

‘Vind je dat echt?’

We kijken elkaar aan en zeggen niets.