Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)



[pagina 37]
Leo Vroman Late liefde Om op een avond, gelokt door het wit van een tafellaken een huis in te dringen en die kamer in van vreemdelingen waar nog niemand aan tafel zit, en op hun lege etensborden mijn vleselijke maar gare dingen neer te vlijen en men komt eten dat is minstens net zo goed als echt gelezen worden door wie ik nooit heb ontmoet. Geloof maar dat ik het zal weten als je wat regels uit een gedicht van mijn oudbakken bot gelicht bij je naar binnen werkt. Geloof maar dat iets van mij dat merkt. Dan ben je zoveel dichter bij. Niet bij die dichter, maar bij mij.

[pagina 38]
De ander De ander zal huilen in de lege schoenen en ze wat bewegen, de kuil in het andere kussen zoenen zolang die daar nog is te voelen maar geen vaarwel bedoelen, zal nog een hele tijd knechten en kinderen moeten zeggen welke koud geworden kleren met hun menselijkheden kwijt weg te smijten, weer en meer en hartverscheurend klemtoon leggen op de volgroeide eenzaamheid, zal later, als de scherpe hoeken van verlies zijn rond gesleten, in onze nagebleven boeken duimelen en hun doel vergeten en niet meer zoeken, zal eindelijk, nog onuitgepraat en helemaal onuitgesproken slapen met een arm uitgestoken naar degene die al lang niet meer bestaat.