Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 29]

Iris Le Rütte

Mind the gap

Ik zie je lachen
achter glas. Je zwaait,
gebaart. Vlinders dwarrelen
uit je mond. Licht raakt
je aan, streelt dan een
bloem in mij die
bloeien wil,
rafelig en stil

Verzonden

Een bal rolt door de herfst,
draagt vlekken van de bomen.
Licht likt langs zijn oppervlak als
hij doordraait in zijn bladerdroom.
Geluid van een mobiel breekt
de stilte, scheurt het ene.
Achter glas vol krassen
tussen enkele woorden
op de vlucht ligt
vacuüm gezogen:
‘Waarom...’.

Is dat van mij,
of zond hij
dit laatste bericht?

[p. 30]

Heras

Ik zeg geen shit.
Shit

Ik schrijf nooit kut.
Kut

Op mijn schutting kras ik distelwoorden,
netelletters, giftekens, brandmerken
van mijn hart. Zinloos ongelovig

over jouw gesloten
hekwerk.

Te Koop

Rozenaderig lig ik in de bloedkamer.
De slachting is voorbij. Botten
geknapt, laatste resten vlees
in een ademzucht verrot.

Hoogspanning in het krimpend hart.
Bloemen klapten om van bol naar
hol als witheet bimetaal, het
uiterste binnenstebuiten.

Je streelde pijnanemonen langs
de wanden: eeuwenoud behang
dat straks de leegte van het al
lang verlaten huis bekleedt.

[p. 31]

Wit

Mijn armen golfden als de zee
waarin het zout verzadigd was

zwart waren ze

mijn armen golfden met de zee
deinden op het zoute schuim

zwart waren ze, zo zwart

de zee die eindeloos verzadigd was
verzadigd van verdronken zout

zwart waren ze, zo donker

de zee die kolkte vol verzadiging
die brandde van verzonken zout

zwart waren ze, de nonnen, zo
zwijgend over mijn vader heen

ik ben zo zee zo vol van zout

vol zout en zee

zo zeer zo

zwart