Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 11]

Leo Vroman

Aan jongeren

De Dood is mij liefst net
als mijn eigen lekkere vrouw.
Daar ga ik dus mee naar bed
alsof ik weer met haar trouw.
Ik sterf dan immers uitsluitend met
mijn Dood, niet met die van jou.

Daarom doe ik dat vooral alleen,
zonder gekreun van medelijden,
afwachtingen en afscheiden
van mensen om mij heen.

Maar ben ik daarmee eenmaal klaar
dan laat ik jullie allemaal
graag even nog iets merken,

al was het heel zacht en even maar
een lacherige lucht spiraal.
Liefst met wat vlerken.

Fort Worth, 19 september 2007

[p. 12]

Geen asem

Wat ik van die doden wel benijd
is hun schijnbare onverstoorbaarheid.
Zelfs de gaafste zeggen geen woord
maar glimlachen, glimlachen maar voort.

Waarom kan toch de vele
doden zo weinig schelen?
Al die keurig opgebaarden,
al die kapotte frontsoldaten
met hun helft al in de aarde,
niemand wil met ons praten.

Kijk nou eens naar die doden,
zo verdomd onverschillig!
Ze laten zich gewillig
zakken onder de zoden,

ze laten zich onder hun kleren
tot etenswaar verteren.
Alleen hun glimlach van vlees ontkleed
wordt tot een grote grijns verbreed.

Kan jij het met mij beter doen?
Op de levenloze kaken
mijn lippen tot een tuitje maken
voor een laatste echte zoen?

Forceer een pen in mijn rechterhand
en schrijf er iets echt vromans mee
alsof jij en ik nog leven

aan dezelfde overkant,
herlees het even en zeg ‘Nee,
dat had hij al geschreven’.

Fort Worth, 24 september 2007