Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)



[pagina 42]
Anton Gerits Niets Je hoort de stilte die voorgoed zal zijn een ledig Niets dat niet bestaat waarin geen toeven meer zal zijn: het Niets dat zich tot niets herleiden laat. Als dit geen zin geeft aan je leven dat je bestaan alleen bestaat hiervoormaals noch hiernamaals is gegeven dan rest je niets dan loos gepraat. Wij gaan als niets, zoals wij zijn, zoals wij werden, blijven, stil ontbloeid tot een voldragen zijn dat Niemand wordt en niets meer wil.
Verlaten hoeve Bijna steels verzonken in het land dat nauwelijks nog akkers telt, door oude eikenkronen overhuifd zien lege ramen uit op schrale granen die van een laatste oogst de erven zijn. Er gaat een stilte van vergeefsheid uit van de aanwezigheid waarmee de plicht van mens en dier er niet meer is. In sluiers fluitenkruid rondom de hof beweegt alleen de wind het dralend licht.