Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 13]

Niemand anders
door Vrouwkje Tuinman

In de badkamer staat een grote groene wasmand, van plastic, met doorkijkgaten. Als ik op de wc zit zie ik de geelbruine kringen op de sokken van mijn broers. De modder op hun trui. De doorlekrandjes bloed aan mijn moeders onderbroeken. Zij vindt de mand pas vol als de stapel was er zo bovenuit torent dat hij omvalt. Dan propt ze de machine vol met de bovenste helft. Af en toe verplaats ik spullen van mezelf omhoog. Ik graaf onderin de mand. Daar voelen de kleren klam, en er komt een scherpe gymhokgeur vanaf, maar zo weet ik tenminste zeker dat ik genoeg schone kleren heb.

Wat uit de wasmachine komt, is grauw. Het elastiek doet het niet meer. T-shirts worden steeds korter en breder. Niemand hier in huis vindt het erg, behalve ik. Sinds ik kleedgeld krijg, was ik sommige dingen zelf, in de wasbak op mijn kamer. Met shampoo. Als ik naar de dokter moet, wil ik sokken aan die niet flubberen, en een hagelwitte onderbroek. Of als ik ga logeren. En op dinsdag. Dan heb ik mijn afspraak.

Dit schooljaar was hij er ineens. Voortaan had ik wisselende lestijden. Op dinsdag ben ik om tien over drie klaar. Normaal gesproken wandel ik altijd naar huis met Miranda, maar op dinsdag moet zij de andere kant op, naar badmintonles. De eerste keer dat ik alleen naar huis liep, stopte er een auto. Een man boog zich over de passagiersstoel, draaide het raampje open en vroeg me of ik wist hoe hij naar de Rietdekkersweg kon komen. Daar woon ik vlakbij. Dan kon ik best meerijden, zei hij. Het portier stond al open. Ik stapte in, hij begon te rijden maar stopte bijna direct weer. Hij reikte over me heen. De gordel, die had ik voor die paar minuten niet nodig gevonden. ‘Altijd je gordel dragen,’ zei hij streng, en klikte hem vast.

Op de Rietdekkersweg liet hij me eruit. ‘Zo, we zijn er,’ zei hij. ‘Aan het werk.’ Terwijl ik verder liep, zag ik hem met een koffer de grote winkel voor kantoorbenodigdheden in gaan. Hij zwaaide. Ik ging naar huis.

De dinsdag erna motregende het toen ik uit school kwam. Bij de deur aarzelde ik: even wachten of er doorheen? Miranda was al weg, die moest naar badmintonles. Het zag er niet uit alsof het snel op zou klaren. Ik besloot te gaan lopen. Na ongeveer honderd meter hoorde ik een claxon. Ik keek om en zag de auto van de week ervoor. Hij stopte naast mij en het raampje ging omlaag. ‘Wat een toeval,’ zei de man. ‘Zal ik je even thuisbrengen? Het is zo'n vies weer.’ Ik keek omhoog. De lucht werd alleen maar donkerder. Ik deed het portier open. ‘Moet u weer naar de Rietdekkersweg?’ vroeg ik. Hij antwoordde van niet. ‘Ik ben al klaar voor vandaag. Daarstraks moest ik bij een administratiekantoor zijn, om de nieuwe collectie ordners te laten zien.’ We reden nog niet. ‘Ik heb enorme zin in koffie,’ zei hij. ‘Weet jij hier in de buurt een café?’

Zelf nam ik thee. De uitbaatster vroeg of we er iets bij wilden. Nee, schudde ik. ‘Ik kan niet zo lang blijven.’ De man vertelde dat hij uit Eindhoven kwam, en elke dag door het land reisde om spullen aan klanten te laten zien. In mijn stad moest hij de laatste tijd vaak zijn. Bij de hogeschool, de ziekenhuizen, allerlei kantoren. ‘Wil je ook een sigaret?’ Eigenlijk rookte ik niet. Maar het voelde

[p. 14]

volwassen en elegant, het omhooghouden van wijs- en middelvinger, het zo transparant mogelijk uitblazen van rook. Toen mijn thee op was, bracht de man me naar de Rietdekkersweg.

Daarna zag ik iedere dinsdag zijn groene Volvo. Nooit voor de school, altijd een eind verderop. Thuis zei ik dat ik met een klasgenoot aan een werkstuk bezig was. Soms gingen we naar het café, maar vaak ook gewoon een stuk rijden. ‘Laat me de omgeving maar eens zien,’ zei hij. We reden door de winkelstraten, langs ons vorige huis, over het industrieterrein. In de polder liet ik hem de restanten van de verdedigingswerken zien. ‘Sinds ik jou heb leren kennen vind ik het hier een stuk leuker,’ zei hij. Bij mooi weer stapten we uit en zaten we een tijdje op een rustige plek, met niet te veel mensen. Zijn adem rook naar sigaretten.

Ik liet mijn nagels groeien. Ik nam vingerbadjes met olijfolie om de nagelriemen te voeden. Badjes met citroensap om de nagels te bleken. Mijn broers lachten me uit om mijn vijl en mijn afwashandschoenen. Op dinsdag nam de man in de Volvo mijn handen in de zijne en keek er lang naar.

De tweede middag na de herfstvakantie stond de autodeur al open toen ik nog ruim een huizenblok verwijderd was van de Volvo. Terwijl ik mijn linkerbeen naar binnen stak zag ik dat het gezicht van de man strak stond. Hij zei niets. Ik ook niet. Ik sprak nooit als eerste. Ook al omdat ik zijn naam niet wist. Hij had mij nooit naar mijn naam gevraagd. Het maakte niet uit. Als je iemand nooit op hoeft te bellen, of naar de ander moet roepen als je hem verderop in de rij bij de kassa ziet staan, dan hoef je elkaars naam niet te weten. Als je de ander altijd aankijkt als je in gesprek bent, hoef je elkaars naam niet te weten. Er is niemand anders tegen wie je het zou kunnen hebben. Ik zei u tegen hem, en hij jij tegen mij.

Inmiddels wist hij zelf hoe hij naar de ingang van het natuurgebied moest rijden. Pas toen we geparkeerd stonden zei hij voor het eerst iets. ‘Ben je tevreden over jezelf?’ Ik kreeg geen kans om antwoord te geven. Uren had hij de week ervoor gewacht, zei hij, voor gek had hij gestaan. Wat dacht ik wel niet, zo met hem te spelen? Gewoon niet op te komen dagen, terwijl hij speciaal voor mij uit Eindhoven kwam? Voorafgaand aan elke zin haalde hij diep adem. ‘Nou?’ eindigde hij.

Mijn handen lagen in mijn schoot. Vandaag had ik een nieuwe witte broek aan, die ik netjes had gestreken. De man had een keer gezegd dat hij dat zo aan me waardeerde, mijn keurige uitstraling. Mijn handen zweetten. Ik tilde ze op, om mijn broek niet vies te maken. Nu hingen ze onhandig in de lucht, voor me. Nergens zag ik een goede plek om ze neer te leggen.

‘Ik had vakantie.’

Hij pakte een sigaret.

‘Ik was bij mijn opa en oma.’

Hij keek me niet aan.

‘In Den Helder.’

Ik legde mijn handen toch maar terug. Hij startte de auto en reed achteruit, langs de boomstammen die aangaven waar de parkeerhaventjes ophielden. Langs het hek, terug naar de stad. Een keer bij het afrekenen in een restaurant had ik de foto's in zijn portemonnee gezien. Heel even. Twee jongens, een paar jaar jonger dan ik. Zijn zoons, nam ik aan. Die hadden toch ook herfstvakantie?

We waren op de Rietdekkersweg. ‘Je bent verkreukeld,’ zei hij, en wees naar

[p. 15]

mijn broek. ‘Dat staat je slecht.’ Later die avond dacht ik na over de pasfoto's. Misschien waren ze al een tijd geleden gemaakt. Waren de jongens inmiddels van school af. Wist hij echt niet wanneer het vakantie was. Ik wist het niet, en wilde ook niet aan Miranda vragen wat zij ervan vond.

De week erna leek alles weer bij het oude te zijn. De neuzen van mijn schoenen glommen. We aten ijs op de veranda van het restaurant naast het bos. We rookten sigaretten. Terug in de auto zei hij dat ik altijd zo lekker naar zeep rook.

Nog drie weken en dan is het kerstvakantie. Vandaag kreeg ik mijn werkstuk voor aardrijkskunde terug. Een zeven. Het motregent weer, maar ik ben gewoon naar buiten gegaan. Ik ben links rondom de school gelopen, de straat in die parallel loopt aan degene waar de Volvo doorheen rijdt. Er staat een haag langs het schoolplein. Hij kan mij niet zien, ik hem wel. Als ik het eerste huizenblok voorbij ben, kijk ik voorzichtig rechts de zijstraat in. Niemand te zien. Zo alle huizenblokken, door de brandgang, langs de speeltuin. De Rietdekkersweg sla ik over. Ik ga naar huis. Ik moet de was nog doen.