Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 20]

Leo Vroman

De Dood

Toen ik hem weer eens ontmoette
wou ik hem eerst niet herkennen,
wist hem nauwelijks te begroeten
en moest opnieuw aan hem wennen.

Waarop lijkt dan de Dood?
Hoe dodelijk lijkt Hij?
Zijn kin is klein, zijn neus is groot,
hij lijkt precies op mij.
Maar kleurloos geloof ik.

Toen we dus eenmaal zaten
(hij wilde geen ontbijt)
begonnen we over tijd
en ruimte te praten.

Maar ik vroeg ten slotte hoeveel
mensen hij, nou
ja, had gedaan.
Hij keek mij verbijsterd aan
en zei: Ik ben alleen voor jou.

Ik dacht meteen alweer
aan die stewardess, die elfde
september, pratend in haar telefoontje:
I see water... I see buildings,
oh my god
misschien haar eigen dood ziende,
en nog eenmaal Oh my God
die horde van honderden doden.

Wat houdt ons leven levensgroot.
wat en waarom vermindert het?
Mijn dood zal sterven met mijn dood,
dus wat hindert het?

Fort Worth, 23 mei 2007

[p. 21]

Voetnootjes bij de Dood

1) Iets dat opgehouden is,
zeg maar een gebeurtenis,
kan toch met iets door blijven gaan
dat niets te maken heeft met bestaan?

2) Wat is er veel om ons heen:
dat flesje, die streep, dat ding, die teen,
dat gladde hout waarvan wij weten
hoe het zo is versleten,
dag nageltjes.
Ons vaarwel raakt nooit voltooid,
dus helemaal dood gaan we nooit.

3) Noem het een worsteling met de dood,
ik noem het laatste wippen en spartelen
van het stervend lijf een groot
en wellustig dartelen,
ik denk aan de levenden
verpletterd in de Twin Towers,
de darmen uitspuitend, nog even de
ziel roepend naar de ouwers,
Moeder ik ben klaar,
Vader ik heb iets groots gedaan,
kom maar, kijk maar.
Het lichaam laat een laatste zucht
als het onhoudbaar zwaar belast
zich totaal van zichzelf ontlast
open en opgelucht.

4) Nog iets over die laatste zucht:
ik denk, ervaren door al mijn jaren,
dat sterven is als volledig paren
en bevruchten of worden bevrucht.

5) Als ik mij dood moet dansen
dan graag met een bonte stoet
van mooie gemiste kansen.
Ik bedoel, als het dan moet.

6) In een soort van marmer staat
het grafrecht recht op zijn soldaat,
en onder hun zwarte kleren wonen
de weduwe en haar hormonen.

7) De gestorvene zegt van wie
dat lichaam eigenlijk was.
Als de muziek zwijgt hoor ik pas
de melodie.