Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 22]

Nachtscenario
door Gerard van Emmerik

Om kwart voor vier schrok Jim wakker. Van de stilte. En van nog iets. Een weeïge geur. Ontlasting, stront.

Pascal ademde niet. Zijn voorhoofd en kin op het kussen naast hem... roerloos in het blauwe schijnsel van het nachtlampje. Het was zover.

Nu kalm blijven. Niet gaan schreeuwen. Gewoon blijven liggen. Rustig nadenken. Concentreren. Ondanks Pascal. En de stank. En de hitte. Die verdomde, plakkerige hitte - zelfs 's nachts koelde het niet af. Hoe vaak niet had hij voorgesteld terug te gaan naar de stad? Hun etage daar had tenminste airco en het ziekenhuis was vlakbij. ‘Nee, we blijven,’ had Pascal gezegd. Want het Seniorenpark was een oase van rust. Geen bingo of linedance-gedoe, alleen vogels, soms een eekhoorn en uitsluitend mensen van hun leeftijd. Die zag je weliswaar denken: vuile nichten, maar ze groetten toch altijd vriendelijk terug en waren nooit te beroerd om iets bemoedigends op te merken over het weer.

Maar nu was het zover.

Hij repeteerde het nachtscenario. De parkbeheerder waarschuwen zodat de ambulance langs de slagboom met prikkeldraad kon, die 's avonds laat werd vergrendeld vanwege de zigeuners.

Daarna het alarmnummer bellen. En de uitvaartmevrouw, die vorige maand was komen kennismaken en bij het afscheid opgewekt had gezegd: ‘Nou, heren, ik hoop tot niet snel ziens.’

Hij schraapte zijn keel. ‘Beer,’ zei hij hardop, ‘beer...’ Hij wachtte tien tellen. Toen er geen reactie kwam, strekte hij zijn hand tot vlak voor Pascals neus, niet verder, verder was definitief.

Geruisloos liet hij zich uit bed glijden en sloop in het halfduister naar de badkamer. Het water was lauwwarm, hij zeepte zich in, waste zijn haar. In elk scenario had hij gehuild of een glas kapot gesmeten, maar nu het zover was, voelde hij zich vreemd rustig. Zijn handen trilden en zijn ogen knipperden onophoudelijk, dat wel. De fles met shampoo glipte uit zijn handen en stuiterde door de douchecabine.

‘Maak ik je wakker?’ riep hij in de richting van de slaapkamer. Toen het stil bleef, droogde hij zich af met de handdoek die eigenlijk voor de vloer bedoeld was.

Hij moest nu gaan bellen, maar eerst ging hij naakt op de leren bank zitten. Hij zette de tv aan en dronk het restje koude oploskoffie uit de beker die nog op het tafeltje stond. Met mechanische bewegingen begon hij zich af te trekken bij geluidloze cnn-beelden van een aardbeving ergens, of misschien was het een oorlog. Wat deed het ertoe?

Pascal hield zich stil. Hij riep niet ‘Waar dacht je aan?’, zoals anders wanneer Jim zijn buik schoonveegde met een stel tissues.

‘Aan jou,’ mompelde hij automatisch.

[p. 23]

Hij wist wat hij moest doen. De nummers waren op de telefoon geplakt. De stank had de woonkamer bereikt. Hij sloot de deur van het slaaphok en spoot een bus deodorant leeg. Pascals shirt, een paar uur geleden argeloos achtergelaten op een stoelleuning, legde hij in de wasmand. Hij verzamelde ongelezen kranten. De twee glazen en de twee borden in het afdruiprek zette hij in de kast.

Daarna rookte hij een sigaret in wat ze hun ‘study’ noemden: de serre met de antieke boekenkast en het veel te dure designbureau. Toen het verval inzette en hun koppen steeds minder prettig oogden, hadden ze de Ikea-troep ingeruild voor een geslaagder decor.

Vijf uur. Buiten, in het eerste vale licht, kleurloos nog, hun tuin met de twee bamboestoelen, de verplichte afscheiding van kaarsrechte coniferen. Er zoemde iets. De gazonsproeier van het echtpaar links zette zichzelf in werking.

Hij moest nu tot daden overgaan. Het nachtscenario was simpel en logisch. Een reeks adequate handelingen. Maar eerst zapte hij nog een keer langs alle tv-kanalen, nu met het geluid aan. ‘Je hebt nog een minuut,’ riep een blonde jongen hem toe. ‘Een minuut, mensen. Categorie: zangeressen. Bel me. Dan kan ik ook naar bed. Vertel me: wie is dit?’

In beeld kwam een wezen, half mens, half aap. De neus veranderde, werd recht, de mond kreeg rode lippen, ze schoven langzaam uiteen. Eronder knipperde een telefoonnummer.

‘Kijk naar die mooie tanden,’ zei de jongen. ‘Hé, ik krijg net van de redactie door dat ik nog meer mag helpen. Een miljoen jaar geleden was ze van een duo,

[p. 24]

maar haar ex had losse handjes. Wie is dit? Maak anders je moeder wakker, die weet het. Nog een halve minuut en jij kan zo maar in de uitzending komen en me het goede antwoord geven! En vijftienhonderd euro scoren! Te gek, denk eens wat je daarmee kan doen! Misschien zit jij straks aan de Costa. Vijf-tien-hon-derd euro, en het wordt meteen overgemaakt, morgen kun je pinnen...’ Hij nam een slok uit een glas met een groenig drankje.

De aap was nu definitief mens. Een donkere vrouw met een stroachtige haarbos. Pascal zou het antwoord weten. Voor hem geen Brahms of Schumann, veel te somber. Jim loerde naar de deur van het slaaphok, die misschien toch zou opengaan.

‘Nou,’ zei de jongen, ‘ik moet nog meer helpen geloof ik.’ Hij boog zich over een kaartje. ‘Let op. Voor deze dame uit Nutbush is geen rivier te diep en geen berg te hoog.’

De jongen nam opnieuw een slok. ‘Kom op nou! Hé, ik krijg te horen dat we naar tweeduizend euro gaan. Twee-dui-zend, helemaal gegarandeerd. En het enige wat jij hoeft te doen is te bellen. Eén telefoontje en jij zit direct in de uitzending! Wie is dit? Wie vraagt zich af wat liefde ermee te maken heeft. Wie wil ook best je Private dancer zijn. En wie zorgt er voor Steamy Windows als je met haar op de achterbank bezig gaat... Ik raak in de stress mensen. Waar is iedereen? Wat is er mis, hebben jullie geld teveel ofzo? Bellen. Nu!’

Jim pakte zijn mobiel.

‘Hallo,’ zei de stem van de jongen, eerst in zijn oor, daarna via het scherm. ‘Wie heb ik aan de lijn?’

‘Jim,’ zei Jim.

‘Hai, Jimmy. Te gek dat je belt! Je klinkt schor, man! Nou, vertel maar: wie is dit?’

‘Ik weet het niet,’ zei hij.

‘Hé Jim, joh, maak je een grapje? Ben je alleen?’

‘Nee,’ zei hij.

‘Oh, ik begrijp het al man, je bent lekker aan het beesten!’ De jongen op het scherm knipoogde. Hij zwaaide met zijn arm. ‘Vraag het haar maar even, zij weet het vast en zeker.’

‘Het is een hij.’

Even betrok het gezicht van de jongen. ‘Aha...’ Toen was zijn grijns terug. ‘Nou, who cares, vraag het hem, je vriendje weet het natuurlijk.’

Jim legde zijn mobiel op tafel. Hij zakte achterover op de bank. Misselijk, hij was misselijk.

Op het scherm floot de jongen een liedje. ‘Jimmy,’ riep hij. ‘Jimmy come back.’

Het was nog steeds benauwd in het hok. Terwijl hij voorzichtig naast Pascal schoof, probeerde hij zoveel mogelijk door zijn mond te ademen.

Hij moest kalm blijven. Zich concentreren op het ochtendscenario. In het ochtendscenario hoefde de slagboom niet apart van het slot gehaald te worden. Het ochtendscenario was sneller, beter. Zo meteen gaan bellen. Nog even wachten. En niet opzij kijken.

Op de achtergrond zweefde de stem van de jongen. ‘Ik wil naar bed, Jimmy. Waar blijf je? Jimmy? Hé Jimmy, leef je nog?’