Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 31]

Krijn Peter Hesselink

een brief aan het object li 158 uit het depot van het Utrechtse Universiteitsmuseum

Object li 158.
Hoe hadden we je ook beter kunnen noemen?
We weten niet wat je bent.
We weten niet wat je doet.
We hebben je net zolang bewaard
in ons stoffige depot
tot die hele verzameling
aan bolletjes, staafjes en latjes
die jou maakt tot wat je bent
- object li 158 -
van elke betekenis verstoken is geraakt.

Nee, dan die duif die gisteren
vanuit de gang mijn kamer binnen kwam vliegen.
Het raam aan de voorzijde,
de schoorsteen,
het trapgat,
waar hij ook vandaan kwam,
ik wist alleen maar dat
dat vleesgeworden symbool van vrede,
van heilige geest, van wat niet al,
met zijn tumor aan zijn pootje
en zijn onrust in zijn ogen
hier niets te zoeken had.

Ik smeet hem een kussen naar het hoofd; hij kirde.
Ik smeet hem een verwensing naar het hoofd; hij kirde.
Ik rukte me de haren uit het hoofd; hij vloog,
pats, tegen het schuifraam, die onzichtbare scheidslijn
tussen de lege blauwe hemel en dit ongedurig mensbeest.
Manmoedig bleef hij met zijn vleugels wapperen,
duwde hij zijn hoofd tegen het glas. Ik schoof
het raam omhoog. Hij schoof
mee omhoog...
Ik had het gehad.

[p. 32]

wat ik jou wil laten zien

Het pleintje, niet
zo pietepeuterig als nu,
maar in al zijn uitgestrektheid, zoals toen
ik bij de overburen om geld ging bedelen
omdat een jongetje uit een boek dat ook deed.

Het halletje, toen het nog vol
met jassen hing, waarvan zeker de helft
van niemand scheen te zijn; dus zo
ruikt niemand, herinner
ik mij nog te hebben gedacht.

De trap, zoals die 's ochtends vroeg
onder mijn schichtige blote voeten zachtjes
krakend lag te dromen, niet
van jou, jij was nog niet, maar van
mijzelf, als bedelaar bijvoorbeeld.

Mijn kamer, nog voor het ook maar bij
me op was gekomen dat mijn kamer ook anders
kon zijn, mijn kamer nog onbezoedeld door
ook maar de hoop op jouw
bestaan.

Dus ga weg, wis ieder spoor en let
goed op als je de deur dichttrekt, want soms
valt die niet goed in het slot en dat
zou zonde zijn.

[p. 33]

thuiskomst

Nestel je tussen mijn schouders, hoofd.
Sla je vleugels rond je oren. Je hebt
genoeg gehoord. En te veel. Onderweg
overstemt het geklapwiek de eigen ademtocht.

En prompt weet het niet beter. Likt het links, likt het rechts
een schouder, een hand, dan likt het zichzelf. Geen
haar dat nog piekert. Geen oog dat nog blikt.
Geen hoofd dat nog opvliegt. Denkt het.