Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 9]

Leo Vroman

Een psalm voor gisteren

Systeem, voor ons, althans voor mij
gaat gisteren geen moment voorbij
voor die gehoorde ongehoorde
martelingen en massamoorden.
Vandaag of morgen komen zij,

uit planken kist en massagraf
klimmen de doden op ons af,
kapotte kinderen vooraan
die niemand kwaad hadden gedaan
en stierven aan hun straf.

Wat kan ik van hun sterven leren?
De wonden van waaruit zij spreken
in botjes die naar buiten steken
van vertederend tot verteren
in een kwestie van twee weken
doen mijn lijf niet openbreken
maar vragen wat ik tot mij neem
uit elk zo'n deel van U, Systeem?

Hoeveel meer ik had geweten
als ik met dode moederzog
en kinderkonten had ontbeten,
en wat dan nog?
En wat dan nog.

Fort Worth, 13 januari 2007

[p. 10]

Een psalm voor vandaag en morgen

Met de zon Vandaag al laag in mijn hals
komt mijn schaduw bij Morgen aan.
Dat had niet kunnen gebeuren als
een van ons twee niet had bestaan:
mijn schaduw, of Morgen.

Ach ach wat is zo'n beeldspraak toch vervelend!
Waarvoor iedere, waarvoor de
ene mooie waarheid verdelend
in een stelletje leugenwoorden?

Systeem, heel gewoon vraag ik U:
als het altijd gaat
om ieder Nu
ben ik dan altijd te laat?

Of laat ik het anders vragen:
waardoor lijkt mijn vandaag zo kort
dat morgen er gisteren van wordt?
Heb ik iets overgeslagen?

Fort Worth, 14 januari 2007

[p. 11]

Ik hoor het dreunen van de tijd

ik hoor het dreunen van de tijd
zonder waarheen, waarom, waardoor
ik gereden word of rijd.
Soms de korte donder van een kruisend spoor
en weer dreunen en ik hoor
de plinten kreunen
van deze verloren goederenwagen
denderend langs front na front
en de verslagen van verslagen
stemmen sterven de wereld rond
sterven weg en nieuwe vlagen
hoor ik dreunen van de strijd
nergens tegen, nergens voor
dreunend naar de eeuwigheid.

Weer de donder van een kruisend spoor.

Stilte, een nachtelijke kade.
Er wordt af en op geladen.

En dan dreunen we weer door

Fort Worth, 29 januari 2007