Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 28]

Antoine de Kom

daar stonden er opeens 3 te wankelen:

op het droge beschuitgras
met hun nek tot het uiterste
gerekt en nemen zo te zien een kijkje
in het zachtgroen betonnen hospitaal vol gebreken
dat er op deze snikhete dag meer dan ooit bij ligt.

ze hebben hem gevonden: hun koppen
hangen bewegingloos onderzoekend
voor het raam waarachter mijn bijna
dode oom zijn doodsstrijd op punten
aan het verliezen is. waarom slaan ze hem zo aandachtig gade nu hij alleen
nog aan zijn weggevlogen vogels denkt
die vechtend op het dak de nacht
verscheuren met hun schreeuw - en aan de kou
waarvoor hij rillend in ons moederland
beschutting zocht onder de muffe warme
geur van zijn matras. ook toen zijn ze geweest.
misschien dacht hij op dat moment ook al
hoe inbegrepen erg het sterven is zonder besef dat zij
in je nabijheid zijn. zacht klinkt de muziek in hun halzen
nu ze zalig wiegend draaien
met hun kop. er kijken lange wimpers toverogen
op de dood gericht. laat die zich maar schamen:
ook als de dood zelve spring je niet zomaar achterop
want daar zat ik al moet
ik zeggen dat mijn pet net is verdwenen mijn oom tot in
het luchtledige door blijft trappen
want we gaan naar de giraffen

[p. 29]

hét probleem van de slavenhouder

is dat ie zo lijkt op zijn eigendom
of - wie weet - dat de openbare kruipruimte uitpuilt
van mensenhandel? waarom veeg ik zo'n vraag niet
van tafel met de vanzelfsprekendheid waarmee edgar
een negerzoen bestelde en nog voor zijn dood
als zoemende engel mocht ontvangen?
vandaag de dag zijn wit en zwarte piet in mij gelijk
als ik weer samen met mijn even zwarte vader sta te kijken
naar de bloedende haagse houtduif op z'n tak. het witte sprookjesbos
waar ergens in de sneeuw een sinterklaasje wacht.

ik ben maar zes mijn papa zegt hoe je in '45 bij kapotte ramen
in gezelschap grapte grolde van de honger.
en hoe je in je denderende treinwagon
veel te dik beboterde crackers soldaat maakt: buikloop
en longontsteking op het land bij wiesbaden. ontwakend
rake dingen zeggen over fosforbommen.
dat jij zonder weerga
papa altijd nog je weggevoerde wijlen vader na-ijlt.
mijn vader is het nu die ver weg in zijn vaders hitte
op de eerste hulp bij ongelukken stervenden ontvangt
hun dood onder zijn hoede nam:
wanneer het moeilijk wordt
dan heeft men een gerede kans op
broeder de kom cornelis th. julius
naast zich zelfs als men zwaar gewond uit indië richting
dood ontsnappen wou en die je zelfs tot in het colosseum
volgen wil met zijn slaven en talloze leeuwen uit jemen.