Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 30]

Powerzone
door Wanda Bommer

Ik had die griet nooit mee naar huis moeten nemen. Achteraf is het makkelijk praten. Maar op dat moment was ik zielsgelukkig dat zij, van alle kerels die er nog waren toen het licht aanging, mij uitkoos. Ze had mooie tieten.

In mijn appartement liet ze zich zonder omhaal op de bank vallen. Ze leek niet onder de indruk van de belachelijk dure inrichting. Haar linkerknie was naar buiten gedraaid, zodat ik veel vlees zag. Haar benen waren aan de stevige kant, maar wel glad en gebruind. Ik zag een glimp van een rood slipje toen ik mijn schoenen uittrok.

Ik ging naast haar zitten, gaf haar een glas en proostte. Ze zakte nog verder onderuit, nam een te grote slok en veegde kirrend de wodka van haar kin. Ze was ladderzat.

‘Wat doe je eigenlijk?’ vroeg ik.

Ze keek me wazig aan.

‘Hier?’

Nou, dat was duidelijk: geen behoefte aan een inleidend gesprek. Ik legde mijn hand op haar knie en begon te strelen.

‘Of bedoel je in het dagelijks leven?’

Er moest dus toch eerst gepraat worden. Ik pakte mijn glas weer en knikte. Ze bleef me ongelovig aankijken. Ik keek belangstellend terug tot het me te lang duurde.

‘Wat?’ vroeg ik toen.

Ze lachte schamper.

‘En dat moet ik geloven, mannetje?’

Ze was niet alleen dronken, ze was ook nog gek. Ze prikte met haar roodgelakte nagel tussen de knoopjes van mijn overhemd.

‘Weet jij niet dat ik van Powerzone ben?’

Ik wist werkelijk niet waar ze het over had. Haar mond zakte open, speeksel glinsterde op haar onderlip. Ze knipperde traag met haar ogen. Ik had zin om te neuken.

‘Wel eens van “Where the sun always shines” gehoord?’

Ik schudde mijn hoofd. Dit moest niet te lang gaan duren.

‘Christus meziele,’ zei ze. ‘Ik geloof je ook nog.’

Ze stond op en liep naar het rugzakje dat ze achteloos had neergegooid. Ik dacht dat ze beledigd de aftocht blies, maar ze begon in haar tas te graaien. Uiteindelijk vond ze wat ze zocht.

Ze knielde neer bij de stereo en wierp een cd-hoes in mijn schoot. Shit, zij stond zelf op de voorkant, knapper en dunner dan in het echt. Even later schalde haar stem door mijn woning. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines, nanana, nanananaaa. Rampetampmuziek. Rotzooi, zo plat als een dubbeltje. Ze playbackte de tekst mee. Nananaaa. Toen de herrie ophield, keek ze me glimlachend aan. Ik haalde mijn schouders op. Ze kwam schrijlings op me zitten.

‘Al wekenlang op twee in de megatop,’ fluisterde ze, waarna ze op mijn oorlel begon te zuigen. ‘Jezus, wat geil dat je me niet kent.’

[p. 31]

Ze begon met haar heupen te draaien. Mijn hand gleed onder haar rokje.

‘Alleen maar,’ hijgde ze in mijn oor, ‘van de eerste plaats gehouden door die eikel van een Jantje Smit.’

‘Jan heet hij tegenwoordig,’ zei ik hees. Dat wist ik dan weer wel. Ik gaf haar een diepe tongzoen. I know a place where the sun always shines begon opnieuw. Ze had hem op repeat gezet.

Ik werd wakker op de bank. Bonkende hoofdpijn, droge keel, lul klevend in schaamhaar. Ze was weg. Het licht priemde door de halfopen gordijnen. De cd-hoes lag op tafel. Ze had er een 06-nummer opgeschreven. Ik wankelde naar de slaapkamer en probeerde verder te slapen. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines. Het klonk zo helder dat ik mezelf terug naar de woonkamer sleepte om te controleren of de stereo uitstond. Ja, uit, maar nananaa bleef.

Tot de middag bleef ik in bed, zo nu en dan wegzakkend in een koortsige halfslaap, de hele tijd vergezeld door haar galmende stem. Ze ging maar door. Ook onder de douche. Ook tijdens de wandeling door het park. Ook tijdens het etentje met Jolande, mijn ex.

‘Wat is er met je?’ vroeg ze. Ze legde haar bestek neer.

‘Beetje te veel gedronken gisteren,’ bekende ik.

‘En toen?’

‘Toen niks.’

I know a place where the sun always shines, nanana, nanananaaa. Jolande glimlachte. Kuiltjes in haar wangen, glanzende ogen, maar ik kende haar te goed om niet te zien dat het nep was.

‘Iets met een vrouw?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘Ken ik haar?’

Nu was het mijn beurt om mijn bestek neer te leggen.

‘Alsjeblieft Jo, er is niks, oké?’

Ze maakte een pruilmondje. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines.

‘Als je maar belooft dat ik de eerste ben die het hoort.’

Ik raakte dat stomme lied niet kwijt. Ook die avond in bed wist het van geen wijken. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en sloeg mijn hoofd zo hard mogelijk in mijn kussen. Het hielp niet. Pas toen het licht werd, viel ik uitgeput in slaap. Vijf minuten later ging de wekker. Ik genoot van het langzame wakker worden. Niet voor lang. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines, nanana, nanananaaa.

Het werd een kloterige dag. Werken ging niet. Elk telefoontje verliep in een mist van geluid. Ik zag mezelf zitten. Idioot modieus pak, omringd door de modernste hardware, aan de lijn een klant die goed was voor enkele tonnen per jaar, op mijn scherm de namen van zijn vrouw en kinderen. Maar het lukte me niet de juiste mate van interesse te veinzen. Alles wat ik hoorde was Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines. Dat had ik weer.

Ik kwam uitgeput thuis. Na vier glazen besloot ik haar op te bellen. Misschien zou het helpen als ik iets anders van haar zou horen dan I know a place.... Ze nam niet op. Op haar voicemail dat klotenlied. Nanananaaa Het verlamde

[p. 32]

me, ik kon de verbinding niet eens verbreken. Na de piep mompelde ik iets, weet niet meer wat. Nog geen minuut later ging mijn telefoon.

‘Hoi hoi, met Kimberly. Wat leuk dat je belde.’

Kimberly. Beelden van naamloze dronkemansseks tolden door mijn brein.

‘Hé Kimberly, luister,’ zei ik. ‘Ik heb een probleem.’

Onmiddellijk verdween de warmte uit haar stem.

‘Ik weet niet wat voor verhaal je op gaat hangen, maar ik betaal geen cent.’

Wat nu weer? Waar had ze het over? Ik hapte naar adem en naar iets zinnigs om te zeggen.

‘Nee, nee. Het gaat om je lied,’ zei ik toen.

‘Where the sun always shines?’

‘Ja, dat. Het gaat niet meer uit mijn hoofd.’

Even was het stil en toen begon ze te lachen. Geen onaantrekkelijke lach, beetje hees.

‘Nee, joh, ik ben serieus. Misschien kun je even iets anders zingen voor me. Dat helpt vast.’

Ze lachte nog harder. Toen ze zichzelf weer enigszins onder controle had, zong ze: ‘I know a place where it rains all the time.’ Ze vond zichzelf hysterisch grappig.

Ik hing op.

Zelftherapie was de oplossing. Uren met een koptelefoon op mijn hoofd. Ik draaide al mijn favoriete nummers en dronk al mijn favoriete flessen. Het maakte niet uit. Powerzone bleef onveranderd doorzeuren. Dan maar de nacht doortrekken voor de televisie. Hielp niet. Boven mijn rechterwenkbrauw bleef Kimberly kwelen. Nananaa.

Bij het ochtendgloren keek ik uit over de laatste lichtjes van de stad. Mijn spiegelbeeld eenzaam in het raam, hangende schouders. Een sukkel met niks anders gevuld dan Powerzone.

Tegen beter weten in ging ik naar bed. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines, nanana, nanananaaa. Snoeihard. Slapen was onmogelijk.

Om negen uur meldde ik me ziek. Zuurstofgebrek, zei ik. Aanval van acuut zuurstofgebrek. Het kwam opeens in me op. Zuurstofgebrek. Als de zuurstoftoevoer onderbroken werd, zou het brein dan zo vernuftig zijn om alle loze ballast - zoals een dom lied - te dumpen?

Ik liet het bad vollopen en ging met dichtgeknepen neus kopje-onder. Eerst voelde het vertrouwd, zoals vroeger, de wedstrijden met mijn broertje. De druk op mijn oren. Het gonzen. De hartslag in mijn hoofd. Het gonzen werd dreunen, alsof er een cruiseschip door de badkuip voer. Ik hield vol. Het dreunen overstemde Where the sun always shines. Pijn in mijn borst, pijn in mijn armen. Ook mijn broertje had in dit stadium naar boven moeten gaan. Maar het hielp: het bonken klonk al harder dan Nananaa. Ik hield vol. Nog meer pijn. Toen ik het gevoel had dat ik her en der uit mijn lichaam begon te scheuren, kwam ik omhoog. Daarna een gierend ademhalen. Duizelig, misselijk. Ik sloot mijn ogen. Was het echt stil? Mijn geluk duurde een seconde of tien. I know a place... nanananaaa.

Van de rest van die dag herinner ik me alleen flarden. Ik moet urenlang met ijsblokjes over de rechterhelft van mijn voorhoofd gewreven hebben in een poging het rampgebied te verdoven. Onvoorstelbare hoofdpijn kreeg ik ervan.

[p. 33]

Ik zie mezelf de inhoud van de badkamerkast op de grond smijten en op m'n knieën rondscharrelen tussen de pillen en nicotinepleisters. Ik zie mezelf naakt op de bank liggen, met een pincet mijn tepels en lul pijnigend. Nanana, nanananaaa. I know a place...

Uiteindelijk belde ik Jolande.

Ze was er heel snel. Ik deed open in mijn badjas.

‘Lieve hemel,’ zei ze. ‘Wat is er toch aan de hand?’

Ik trok haar mee naar de bank. Met beide handen omvatte ik haar gezicht. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines, dreunde het in mijn hoofd, dwars door de muziek heen die ik voor de gelegenheid op had gezet. Maar ik negeerde Kimberly en kuste Jo zacht op haar lippen. Haar uitdrukking veranderde meteen volkomen, en niet in gunstige zin.

‘Sorry...’ begon ik.

Ze onderbrak me. ‘Wat doorzichtig zeg. Het ging zondag zeker te goed met me?’ Ze duwde mijn handen weg en draaide zich van me af. ‘De groeten.’

[p. 34]

Ik greep haar bij de pols, duwde haar op de bank en perste mijn tong tussen haar lippen. Nananaa dreunde het, maar ik trok me er niets van aan. Ik moest erdoorheen breken. Ik stroopte haar rok omhoog, ze stribbelde tegen, maar niet hard genoeg om me te beletten haar slipje opzij te trekken en met mijn middelvinger naar binnen te glijden. Glijden ja, het kreng had zich staan te verlekkeren bij mijn excuses.

Haar hoofd bonkte op mijn ritme tegen de leuning van de bank. Tijdens de gitaarsolo kwam ik klaar. Ik rolde van haar af en ging rechtop zitten. Zij bleef met dichte ogen liggen.

‘Schat?’ zei ik. Mijn duim streelde haar pols.

Ze kwam overeind, streek haar rok glad en vertrok. De deur viel achter haar in het slot. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines. Het was nergens goed voor geweest.

Tegen het ochtendgloren, na mijn vierde doorwaakte nacht, knakte ik. Ik begon te janken als een kind, knielde naast mijn bed, vouwde mijn handen en bad. God weet dat ik nergens in geloof. Maar ik bad. Hardop.

‘Shit, God, ik weet dat ik er een puinhoop van heb gemaakt,’ zei ik. Mijn keel werd dik. ‘Vanaf nu ga ik alles beter doen. Maar wilt u mij alstublieft, alstublieft verlossen?’

Ik kwam overeind, bedacht me en knielde weer. ‘Amen,’ voegde ik eraan toe, en sloeg een kruis.

Daarna ging ik op bed liggen. Nanana, nanananaaa... Plotseling werd de volumeknop uitgedraaid. Ik viel in een diepe, Kimberly-vrije slaap.

Twee uur later ging de wekker. Ik deed m'n ogen wijd open. Het was stil. Rust. Normale geluidloze gedachten. Wat een weldaad. Mijn hoofd was weer van mij. Nergens een stom liedje te bekennen. Het leven was goed. Ik voelde me fris en helder, herboren.

Jo bellen? Excuses maken? Vanavond, besloot ik. Eerst de schade op mijn werk herstellen. Ik nam de trap. Niet de lift. Gewoon gezond naar beneden rennen. Zoals vroeger. Tijdens de acht verdiepingen durende afdaling begon ik te lachen. Het borrelde omhoog, onweerstaanbaar. Ik lachte en lachte. Hier jongen, de wereld, weer helemaal van jou!

Buiten haalde ik diep adem door mijn neus. De zon scheen, de frisse ochtendlucht tintelde. De stilte was oorverdovend mooi. Ik zweefde naar kantoor.

Halverwege kwam er een zwarte auto naast me rijden. Het geblindeerde raampje ging langzaam omlaag. Dikke man, elleboog uit het raam, zonnebril op. Hij keek naar me en zette toen z'n radio hard aan. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines, nanana, nanananaaa.

Ik sloeg mijn handen tegen mijn oren, maar het was te laat. Ze hadden me te pakken, de schoften. De auto verdween met gierende banden, Powerzone bleef. Nanana, nanananaaa. I know a place where the sun always shines, nanana, nanananaaa.

Vol getroffen op hetzelfde plekje boven mijn rechterwenkbrauw. Nanana, nanananaaa. Ik wist meteen dat het nooit, nooit meer weg zou gaan. Voor altijd gevangen in de powerzone.

Ik was verloren.