Hollands Maandblad. Jaargang 2007 (710-721)

[p. 8]

Hond op de Akropolis
Hester Knibbe

1

Nu de kaarten gescheurd zijn
mogen we door.

Voor ons de weg glad
van benieuwdheid, van grote
grage voeten, trage kleine die mee

moesten. Het is als vroeger
een ongedurig duwen en dringen en weer
glipt die schaduw

honds mee naar binnen.

2

De schutkleur heeft hij van het oude,
van marmer zoals hij zich voegt
naar het marmer. Tot je

over hem struikelt, kijk je misschien
nog aan hem voorbij, tot hij blaft, gromt,
zij tanden laat zien. Versteende

slaper lijkt hij, maar zijn derde oog
houd je steeds in de gaten, staat naar je

open, onafgebroken.

[p. 9]

3

Het is anders. Handlanger des duivels
de wachter, elke liefkozende hand op een zuil

fluit hij af, laat staan dat je de tempel in mag
om een beetje te knielen. Hetzelfde

is anders. Er zat een vrouw
met een kind, maar ze zit er niet meer
en het kind zit er niet meer. Er loopt

een vrouw langs de touwen,
een blaffende hond op haar hielen.

4

Troost de hysterische robot
denkt geen hond als hij kijkt
naar de mens. Hij kent

wet en lot van zijn soortgenoten,
volgt, wil dat mogen. Zodra hij wegkijkt
houdt hij zijn oren wijdopen, alert

op het knarsen van de scharnieren,
het dreigende gaan of komen wanneer
de robot gaat lopen.

[p. 10]

5

Een kind staat te zijn en vergeet
dat het hoort bij de roedel die over de brug
moet, geteld wordt. Het leeft

als een kleine god in zichzelf, praat
met de steen die het juist heeft ontmoet
en streelt. Maar het heet en men roept.

Dan draaft het gehoorzaam weer
achter de duwende klittende groep aan
verbaasd in zijn lichaam.

6

Bedenk hem maar eens
compleet met het vragende
dat hij heeft, zó dat hij er is. En denk hem dan

weg, compleet. Er moet
ergens een is zijn waar al het is in
verdwijnt, dat zelfs de dunste abstractie

opheft. Vang het maar eens
met een lijmstok, vlindernet of blote
materie. Vang het maar eens.

[p. 11]

7

De man die het maaiveld bewaakt
is naar huis en de hond hinkt
achter zichzelf aan, wil getroost. Geteld

ligt het oude in vlakken en ruiven; ieder fragment
kent het schrille contrast met de plaats
die het had. Later krijgt iemand

oude foto's in handen, zoekt uit, verwerpt
wat enkel steen is en kruid, behoudt
de vertrouwde gezichten en houdingen,

scheurt de hond eraf.