Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 36]

Zilvernitraat
Mark Haddon Vertaling Ingmar Heytze

De doden lijken zo authentiek, poserend
naast stoommachines in hun praktische jassen
met hun liedjes en hun kennis van paddenstoelen.
Maar zij waren net als wij, ijdel over het model
van hun snor en hun zondagse schoenen.
Zij droomden evengoed over het donkere huis.

Ergens thuishoren is meer iets voor paarden.
Thuis is altijd vroeger. De labrador, toetjes
uit de oven, de lange tafel in de boomgaard met Pasen.

Ondertussen zitten wij vast aan deze kant
van het raam. Wij kijken naar dode bladeren
die drijven in het verlaten pierebad en denken
aan die winter toen er zoveel sneeuw lag dat we
een grot van blauw licht bouwden, midden op het gras.

Silver Nitrate

The dead seem so authentic, posing beside
traction engines in their practical jackets
with their folk-songs and their knowledge of mushrooms.
But they were just like us, vain about the trim
of their moustaches and their Sunday shoes.
They, too, had the dream about the dark house.

Belonging is for horses. Home was always
in the past. The Labrador, baked puddings,
the long table in the orchard at Easter.

Meanwhile, we're stuck on this side
of the glass, watching dead leaves turn
slowly in the abandoned paddling pool,
remembering that winter when the snow
was so thick that we built a cave
of blue light in the centre of the lawn.

[p. 37]

Zwart

Je bent verrast wanneer je ontdekt dat de hel
hetzelfde huis is dat je negen jaar hebt bewoond.
Twee oranje roestvlekken onder de keukenkranen,
de zingende vogels in de tuin, dat bloemetjesgordijn.
Maar je bent niet thuis. Je bent niet eens in de buurt.
Die vuist nat vlees in je borst blijft je daaraan
herinneren. De seconden tikken weg, zo langzaam
als het bevroren tijdperk voordat het kind
de rode motorkap van de slippende auto raakt.
Je steekt een Marlboro op aan de verkeerde kant.
Buiten zwemmen winkelend publiek en werklui
door de dag als dolfijnen, onnozel, niet beseffend
hoe ze het doen, die stomme, onbetaalbare truc
die jij vroeger ook kon. De telefoon gaat. De rook
van je sigaret danst zijn kleine, giftige ballet.

Black

It comes as a surprise to find that hell
Is the same house you've lived in these nine years.
Two orange stains beneath the kitchen taps,
birdsong in the yard, those floral curtains.
But you're not at home. Not by a long way.
That fist of wet meat in your chest
will not let you forget. The seconds pass,
as slow as that frozen age before the child
hits the red bonnet of the skidding car.
You light a Marlboro from the dog-end
of the last. Outside, shoppers and workmen
swim through their day like dolphins, ignorant
of how they do this stupid, priceless trick
you once knew. The phone rings. Your cigarette smoke
does its poisonous little ballet.^*)

*) Met dank aan Robert Dorsman voor zijn vertaaladviezen