Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 21]

Laatste woorden
Alexis de Roode

Op de rand van een dag
van afwaswater betrad ik
razend mijn huis, bijkans
de deur uit de sponning rukkend
met het grimmig besluit
de tijd te verkrachten.

In mijn handen droeg ik
een bloedende bijl van liefde
waarmee ik de hele dag ordners had geslacht.
Een groot instrument voor een klein werk.
Van de nulde naar de negende kring
in een denkmoment of twee.

Tot ik de stille kamer betrad.
Nergens school in mijn huis een dag.
Nergens lag onder mijn tapijt
een uur te verbleken. Verloren,
verloren evenmin. Baksteen,
muurverf, alles zweeg mij toe.

*

Verrassing! De muren klapten opzij
en daar sprong een klein heelal tevoorschijn.
Mijn avond schudde zijn kraaienveren af
en bleek een dieppaarse fazant,
zoals ik er eens drie droomde,
plus een groene. Ikzelf was Papageno,
mijn verenkleed gloeide rood
onder een hyperintelligente zon.
Alles in mijn huurhuis.

[p. 22]

 

Anders kijken. Kom. Anders kijken

 

naar voorbije tijd, tot die zich keert.

 

Voren trekken in het zwarte gewelf

 

met de stalen tanden van de denkhark.

 

Zeggen: er werd geleefd, er was

 

daar wel degelijk aanwezigheid.

 

Wat verloren is, alsnog schenken

 

aan niemand, aan iedereen, aan

 

mijzelf. Alles vrijheid noemen wat slijt,

 

en voorzichtig mijn geraamte likken

 

als een roze schelpje in het zand.

*

Kom dan, oude heks,
zegen mijn kleine lieve kraai voor
ik hem door de wolken omhoogwerp,
voor hij lange tijd op weg gaat
van het blauw naar het zwart,
voorbij het laatste brokje steen,
dierbaar silhouet dat dieppaars
oplost in de nacht, speldenprik,
onzichtbaar, onhoorbaar
krassend naar kleine lichtjes
die stadig verschuiven.
Kraai, ga de nacht in
en kras mijn boodschap
als je god ziet, zing hem
zo mooi je kunt.

[p. 23]

 

Was je succesvol?

 

Alleen nu.

 

Was alles treurig en duurde het te lang?

 

Alleen nu.

 

Was je gelukkig, had je eerder willen sterven?

 

Alleen nu.

 

Was je een moordenaar, een koning of een hoer?

 

Alleen nu.

 

Was je stof of licht?

 

Alleen nu.

 

En zwarte spiegels. En blauwe lucht.

*

Ik zag je zitten in een trein
die gleed door Hollands landschap,
en het landschap was je zelf.
Ik zag dat je koeien maakte,
weiden, elke grashalm
was anders maar werkelijk.
Ik zei: wondermachine
ben je, je bent een zeer
zeer grote tovenaar mijn lief.
De grootste die je in dit leven
zult tegenkomen.

En je lachte als de Boeddha,
maar je ogen dreven al.