De bruiloft vond enkele maanden later plaats in Stresa aan het Lago Maggiore. Stresa is een echte oude toeristenplaats met vele ietwat vergane kasten van hotels uit het fin de siècle. Stresa heeft ook een roemruchte historie. Hier werd niet alleen het Europees landbouwbeleid vormgegeven, maar hier zetelde ook de Republiek van Salo, het laatste overblijfsel van het fascistische Italië onder Mussolini.
Bij aankomst op vliegveld Malpensa regende het pijpenstelen. Dat zou niet meer ophouden tot ons vertrek drie dagen later. In Stresa logeerden wij in een ‘hotel aan het meer’. In principe was er sprake van het hotel, en dan de stoep, en dan de straat, en dan de parkeerplaats, en dan het plantsoen, en dan de aanlegsteiger en daarna pas het meer. Bij vertrek was er sprake van het hotel en dan meteen het meer. Alles daartussen was overstroomd.
Ook de dag van de bruiloft regende het, en flink ook. Gelukkig behoefden de meeste gasten met hun modieuze garderobes, hun nette schoenen en hun hoeden van meters doorsnede niet lang door deze zondvloed te lopen: de kerk was pal naast het hotel, dat voor de bruiloft geheel was afgehuurd.
De kerk zat stampvol met de fine fleur uit gans Europa. Zij keken belangstellend toe hoe de bruidegom steeds zenuwachtiger op en neer drentelde voor het altaar. De bruid die in een hotel een paar kilometer verderop verbleef, liet op zich wachten. Dat komt meer voor, maar dit keer duurde het wel erg lang. Het repertoire van de speciaal ingevlogen organist was inmiddels twee keer geheel gespeeld en nog was zij niet verschenen. Langzaam begon enige veeltalige nervositeit de kerk te vullen. Allerlei officials, zoals de getuigen, waren constant aan het bellen, maar zonder enig zichtbaar resultaat. De organist was nu overgegaan op deuntjes die minder van doen hadden met de bruiloft dan met het weer, zoals ‘Raindrops keep falling on my head’ en ‘Singing in the rain’.
Pas later bleek de banale oorzaak. De bruid, haar kind en haar vader zaten in het deftigste hotel van de streek tussen twee verdiepingen vast in de lift. Het bleek voor de bruid onmogelijk omhoog te klimmen en zichzelf zo uit haar benarde positie te bevrijden, mede gezien de peperdure trouwjapon met sleep van enkele meters en haar twee medepassagiers, waarvan er een nog niet en de ander niet meer kon lopen. Men diende dus te wachten op de vrijwillige brandweer, en die was onvindbaar want elders bezig alle ondergelopen kelders leeg te pompen.
Nu ja, toen de brandweerlieden eindelijk ter plekke kwamen en de bruid bevrijdden, waren ze wel zo galant haar met gillende sirenes naar de kerk te begeleiden. Voor de bruiloftsgasten, die niet wisten wat er aan de hand was, klonk dit omineus, en de stemming steeg naar het kookpunt. Maar hierna verliep de dienst verder snel en efficiënt, inclusief de mis die werd opgedragen door een Vaticaanse prelaat met de rang van bisschop van een niet meer bestaand diocees. Er was nog slechts één hapering: de bijbellezing door een schoolgenoot van de bruidegom. Dat was Lord Donald McDonald of Ben Nevis, de chieftain van de Schotse clan McDonald, en hij stotterde verschrikkelijk, zoals dat hele nette Britten betaamt. Wat hij had verkozen te lezen bij deze gelegenheid moet iedereen zijn ontgaan, maar niemand gaf een krimp terwijl hij zich manmoedig door de tekst worstelde.
Toen de dienst eenmaal was afgehandeld, scheepte het bruidspaar zich, zowaar op het enige droge moment van de drie dagen durende feestelijkheden, in op de motorboot van Mussolini zaliger. De overige gasten zouden op een grotere boot met meer diepgang dan de fascistische vlet van de kerk naar de receptie en het diner in het hotel van de bruid varen, maar die kon vanwege de overstroming niet voor de kerk aanleggen. Zij moesten dus eerst, nu weer door de regen, ettelijke honderden meters verder lopen, hetgeen toch vele tienduizenden euro's aan Europese couture lelijk deed verwateren.
Het navolgende diner van negen gangen voor zeshonderd gasten duurde heel lang en was verspreid over wel acht zalen. De genodigden waren volgens de Europese rangorde ingedeeld, dus of het ook gezellig was konden de Hollanders in een achterafzaaltje niet navertellen. Wel besloten we toen al dat we beslist voor de zilveren bruiloft zouden terugkeren, als die tenminste weer in Stresa gevierd gaat worden, want zo'n scherp inzicht in een vergulde rafelrand van Europa krijg je slechts zelden.
Auteursrechtelijk beschermd
