Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 26]

Emmy en Dave
door Nan Prüst

Dave liet de laatste slok teruglopen in de fles. Hij keek naar zijn speeksel dat trager dan de drank naar de bodem zakte. Zuinig doen was belangrijk, je wist maar nooit wanneer er weer een nieuwe levering kwam. Hij boog voorover en zette de fles in de vaas naast de bank. De rietstengels schikte hij zorgvuldig eromheen. Daarna deed hij de tv uit. Een paar minuten zat hij doodstil in het donker.

Eén ding wist hij zeker: hij zou direct ‘ja’ zeggen als ze hem zouden vragen huurmoordenaar te worden. Ooit zou die dag komen. En als het zover was, zou hij de beslissing nemen als een man. Zonder met z'n ogen te knipperen en zonder iets aan wie dan ook uit te leggen. Hij zou er geen seconde over twijfelen om een contract killer - nee beter nog: een hit man - te worden. Al moest hij er alles voor opgeven. Deze etage, zijn vrienden, Emmy. Vooral Emmy. Ze zou er kapot van zijn en hem smeken te blijven. Ze zou hem niet los willen laten en zich nachtenlang huilend aan hem vastklampen. Maar er zijn nu eenmaal dingen die je moet doen. Als man.

En Emmy moest zich niet aanstellen. Voor hem was het ook niet gemakkelijk. Er zou een harde tijd volgen. Hij zou zich moeten bewijzen. A life dedicated to great events changing the world. Die zouden alleen door zijn persoonlijke koelbloedigheid plaatsvinden. Als hij faalde, was het afgelopen met hem. Als hij slaagde, zou dat hem eindelijk het respect en het geld opleveren dat hij verdiende. En wie weet wat hij zo links en rechts nog eens aan neukvoer zou aantreffen. De leuke meisjes gaan altijd plat voor een pistolero. Dat wist iedereen. Een waarheid als een koe.

Geeuwend rekte Dave zich uit. Een laatste check. Met een paar passen was hij bij het raam. Hij schoof de vitrage iets opzij. Beneden hem glansde de straat in de regen. Niets bewoog. Nergens een geblindeerde auto te bekennen. Alles veilig. Tijd voor bed.

06.39 uur. Nadat hij de wekker had uitgezet, kroop hij onder de dekens. Emmy sliep door. De geur van make-up. Sinds hij bij haar in bed lag, probeerde ze ook 's nachts de puisten in haar gezicht te camoufleren. Belachelijk. Alsof ze niet ook op haar rug zaten. Kennelijk waren die niet belangrijk genoeg, omdat ze die zelf niet zag. Hij nam zich voor er eens een terloopse opmerking over te maken. Kijken wat ze zei. Ze had wel een lekkere kont. Daar was hij voor gevallen die eerste nacht. Hij kwam uit het café en het eerste wat hem aan haar opviel was dat achterwerk. Het was bij nader inzien ook echt het enige. ‘Zachtjes, anders hoort mijn moeder het,’ had ze gefluisterd toen ze het die nacht bij haar thuis deden. De muren hadden oren. Nou en? Hij gunde haar moeder ook wat. Hij kon zich nog herinneren dat hij met de nodige herrie klaarkwam.

Haar moeder. Shit man, die was soms zo bezopen dat hij het onverantwoord vond om op hun verdieping kaarsen te branden. Ze was goed voor minstens een fles per dag. Bacardi. Smerig spul. Echt een wijvendrank.

Hij bracht zijn gezicht vlak bij dat van Emmy. Achter haar oogleden speelde zich iets af. Haar pupillen bewogen en de wimpers trilden. Het deed hem denken

[p. 27]

aan de hazewindhond die zijn vader ooit had gekocht voor het hondenrennen. Zoals die op de keukenvloer kon slapen. Vol overgave. Na een paar minuten al begon hij onder die oogleden met zijn ogen te rollen. Daarna kwam er zoveel onrust in zijn lijf dat de poten bewogen, alsof hij in zijn droom een flinke sprint trok. Oefenen noemde zijn vader dat. ‘Het zit hem in zijn bloed, hè. Ze zijn er altijd mee bezig. Een prijswinner is het, daar zie je het aan.’

Als je hem op zo'n moment wakker maakte, schrok de hond zich kapot en rende hij blaffend de hele kamer door. Tot een wedstrijd was het nooit gekomen. Op een middag was het beest door de openstaande voordeur naar buiten geglipt. Dave zag nog die gestrekte poten langskomen, in twee lange passen was hij weg. Rechtstreeks onder een vrachtwagen. Plat.

‘Toch niet hard genoeg geoefend,’ had Dave nog tegen zijn vader gezegd.

Zou het kunnen dat honden voorspellende dromen hadden? Dat-ie het altijd al geweten had van die vrachtwagen en in zijn droom aan zijn lot wilde ontkomen? Hij had er wel eens met Emmy over gepraat, maar die was niet geïnteresseerd in dat soort verhalen. Ze wilde alleen weten of het beest geleden had.

‘De hond niet, maar ik wel,’ had hij geantwoord. ‘Tenslotte had ik die voordeur opengezet.’ Emmy had hem raar aangekeken. Met een mengeling van medelijden en afschuw en nog wat andere dingen die hij niet kon thuisbrengen.

Hij schoof nu wat dichter tegen haar aan en blies zijn alcoholadem in haar

[p. 28]

gezicht. Emmy had een hekel aan alcohol. Ze dronk niet. Nooit. Shit man, helemaal nooit niet. Alsof ze hem zijn kegel verweet, draaide ze zich half van hem af. Hij schoof op de warme plek die vrijkwam. Ze moest vroeg op had ze gisteravond gezegd. Anders kwam ze te laat op haar werk. Maar hij liet haar graag slapen. Zo vol overgave. Terwijl de tijd doortikte.

Te laat. Godverdomme, waarom zei ze nooit wanneer ze thuiskwam? Ze was al halverwege de trap. Aan haar kerkhofhoest hoorde hij in wat voor stemming ze was. Hij had zich nog zo voorgenomen eruit te zijn voor ze thuis kwam. Aangekleed en wel. Ontbijttafel opgeruimd en zo. Maar snel opstaan was een probleem. Als hij overeind kwam, deed zijn maag dat ook. Toch sloeg hij de dekens opzij. Bij die beweging kwam er zuur omhoog. Niet overgeven. Als hij op de dekens spuugde, was het huis te klein.

‘Hé Em, ben je er nu al?’ Het klonk lang niet zo onnozel als hij wilde. Misschien kon hij haar zover krijgen dat ze eerst naar haar moeder ging.

‘Probeer het maar niet, ik ben al bij haar geweest.’

Shit.

‘Liggen blijven, ik kom eraan,’ zei ze, terwijl ze haar jas uittrok.

‘Ik kan best zelf opstaan,’ zei hij.

‘O ja?’ Ze verdween en een tel later kwam ze binnen met een kom lauw water en een washand. De geur van zeep, hij werd er niet goed van. ‘Ik was mooi op tijd vanochtend,’ zei ze terwijl ze de washand onder water duwde. Daarna zette ze de wekkerradio aan. De muziek begon in zijn hoofd rond te stuiteren.

‘Ik ben niet lekker.’ Als bewijs hield hij zijn trillende hand onder haar neus.

‘Is dat wat nieuws? Wat wil je daar nou eigenlijk mee zeggen?’

‘Niks.’ Hij sprak haar liever niet tegen op dit uur. ‘Heb je wat gekocht? Mag ik al wat?’

‘Straks, eerst dit. Dat weet je.’ Ze waste zijn gezicht, met de natte washand ging ze onder zijn T-shirt. Lager. Hij deed zijn ogen dicht. Tot ze halverwege zijn lichaam belandde en lachend zei: ‘En wat hebben we hier?’ Ze tilde zijn slappe ding op en vouwde haar hand eromheen. Ze boog zich naar hem toe. Mascara, blauwe oogschaduw. In haar ogen smeulde dat waar hij niets van wilde weten.

‘Ik hou van je, Em,’ zei hij snel. ‘Ik zweer het.’ Hij duwde zijn tong haar mond binnen. Samen snakten ze naar adem. Hij stopte, wetend dat dit het gevaarlijkste deel was. De kramp in zijn maag kwam dit keer tijdig tot stilstand. Hij hoefde niet eens te kokhalzen.

‘Doorgaan,’ zei ze. Ze ging bovenop hem liggen. Hij wrong zijn hand tussen haar huid en de band van haar broek. Hij aaide met zijn andere hand over de puisten op haar rug. Ze begon te zuchten, herrie te maken.

En toen het voorbij was, stond hij moeizaam op. Hij vermeed de spiegel boven de wastafel en kleedde zich langzaam aan.

In de andere kamer vond hij de boodschappentas.

De fles. De Oscar van vanavond. And the winner is.... Hij was nog meer dan halfvol. Hij voelde een branderige warmte door zijn slokdarm naar zijn maag stromen. Het trillen was gestopt. Hij zweette. Hij had zich net een paar keer opgedrukt. Lichamelijke training was belangrijk. Het was nog zeker niet te laat. Batman returns.

Op de benedenverdieping donderde iets zwaars op de grond, gevolgd door het gerinkel van flessen.

[p. 29]

‘Wij hebben wat gemeen,’ had Emmy's moeder gisterennacht nog tegen hem geroepen van onder aan de trap.

‘Wat dan?’

Ze had een lege fles naar hem opgehouden en was weggesjokt.

Em. Murene. Hij wist ook niet hoe hij op dat woord kwam. Ze lag al uren in bed. Moest vroeg op om op tijd op haar werk te zijn. En op tijd bij hem. Ze had weer in het midden gelaten of ze boodschappen voor hem zou doen. Dat maakte hem kapot. Shaken, not stirred. Vanavond had hij een belangrijke beslissing genomen. Hij zou zichzelf trainen. Hierboven. Het was misschien niet ruim, maar het kon. Hij zou veranderen in een vechtmachine. Op een dag - sooner than anyone could ever imagine - zouden zijn kansen keren. Ook al betekende het dat hij undercover moest, dat hij zich overdag moest voordoen als het lulletje met de bril.

‘Dat heb ik er wel voor over,’ zei hij zacht. Daarna lag de wereld immers aan zijn voeten.

Een laatste check. Met een paar passen was hij bij het raam. Hij schoof de vitrage iets opzij. Beneden hem was de straat nat. En leeg. Niets bewoog. Nergens een geblindeerde auto te zien. Hij pakte de fles en zette die aan zijn mond. Hij moest nog trainen. Zou nog trainen. Zeker. Straks. Hij ging nog lang niet naar bed.