Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 57]

Iris Le Rütte

Ik loop op waterglas
dat bijna breekt. Mijn woorden glijden ver, te ver
vooruit. Ik ben doorweekt van raadsel
dat uit een wolk vragen stroomt.

Een stiltespin weeft ijlings
een web langs je gezicht
Mijn spartelende zinnen
raken machteloos verstrikt.

Dit onvermogen bevalt je
niet en je ogen eisen wat dan,
wat dan. Nog voor ik antwoord
verzink je in een mist van ongeduld.

En toen ik eindelijk weer
sprak, sprak ik zo zacht dat ik
als mijn woorden brak. Ik viel uiteen
en vloeide tomeloos om je heen.

Je herschikte je.
De kern werd ingedikt
tot ijzerhart,
terwijl ik grenzeloos verdween.

[p. 58]

 

Zeerook, toverrook...

 

Een half kind verzonken

 

in haar kasteelkuil,

 

emmers vol kantelenzand.

 

 

 

Een ruit, bewasemd,

 

keert het zicht en dooft de wind.

 

In flarden verschijnt en

 

verdwijnt het spelende kind.

 

 

 

Een stem komt door de mist,

 

helder, glashelder. Zie ik daar

 

mijn vader? Ja, ik geloof zelfs

 

dat hij zwaait van boven het water.

 

 

 

En hij zingt, zingt met de wind:

 

 

 

‘Mijn kind, wees niet bang,

 

Jouw melodietje draag ik altijd mee.

 

Ik ben een baken, een rondom zingend

 

baken, in de peilloos diepe zee.’

 

 

 

Ver in de zeerook

 

reikt de vader het kind

 

zijn hand. De kuil gaat dicht,

 

een wond in het zand.

[p. 59]

Geen

In de nacht heb ik getracht je zinnen
te verbinden met die van mij. Als
vlinders liet ik ze binnen, alleen
het koppelwoord kon ik niet vinden.

Je vlinders bleven vreemdelingen
maar hun donkere geuren gaven
onbekende kleuren op mijn wezen. Ik
ben nooit meer die ik ben geweest.

Zoals ik rozenrood en bloeiend
bij je lag, zonder ouders, zonder huid,
in een brakke stroom vloeiden
al mijn herinneringen naar je uit.

Je sprak. Ik zag dat je sprak,
terwijl je lippen niet bewogen.
En je ogen vroegen aardezwart
wat ik niet gaf omdat je daar niet was.

Je was er niet.

Verder

Hij keek haar aan, even

twee blikken gevangen,
één moment verstrikt,
om daarna weer, nooit
weer, nooit dezelfde meer,

verder te gaan.