Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 19]

Lonely planet
Ingmar Heytze

Ik heb vriendinnen in ruïnes en woestijnen.
Ze delen de lakens van vreemde steden.
Met wie hou ik niet bij meneer, niet meer,
vreemd en onherbergzaam zijn hun wegen.
Het moeten mannen met baarden zijn.

Zij sjouwen over uitgeholde paden waar
lang vergane beschavingen traden, van ver
voor het vliegtuig, toen de wereld kleiner
was en groter tegelijk maar niet zo vol
en misschien wel minder eenzaam.

Ze dragen de zware blauwe planeten van
hun bestaan op de rug - Atlassen van canvas
met ondergoed vol kriebelende souvenirs,
de douches op het ganse continent zijn
stuk maar elk gehucht heeft internet.

Wie de wereld ziet vergeet zichzelf en slaagt
er niet meer in zich te generen, neem ik aan.
Anders kan ik de berichten niet verklaren:
men wil weg zijn maar ook blijven door
voortdurend uit het niets te schrijven.

Vriendinnen, vreemde ogen in den vreemde,
schrijf mij minder en leer beter kijken.

[p. 20]

Niet inpakken

Tegen het meisje van de boekhandel
zeg ik ongevraagd dat ik het weer eens
ga proberen, met de poëzie bedoel ik,
als een hommel die de sneeuw in stommelt
door een open raam, op hoop van zegen.

Dat laatste, van die hommel, had ik
liever niet gezegd. Zij moet nog baren op
een dag, het heeft geen zin haar overstuur
te maken. De winkel zwijgt. Het meisje
kijkt argwanend en ze krijgt gelijk,

want ik moet blozen. Met biljarten kan
ik ook wel stoten, maar niet overhouden.
‘Dat zit zo, ik werk nu aan een buik om
achteraan te lopen,’ stamel ik. Het meisje
zegt: ‘Dat kan op meerdere manieren.’

[p. 21]

Zo ver weg

Zo ver weg ben je, zoveel zweten en kreten
en feesten, hele vrouwen met alles erop en eraan
geleden, hebbens en houdens gehad en verloren,
zo ver weg ben je nu en als ik iets zou zeggen

van ja maar verdomme, toch voel ik me soms
of het waait door het gat in mijn hart s.o.s.
of overigens ben ik van mening dat Carthago...
dan zei ik te weinig, dan zei ik nog niets.

Zo ver weg ben je dus, ik ben zelf bijna niemand,
ik hang maar wat rond in de stad als een poster,
het weer in mijn kladden, vaak overgeplakt,
een gedoofde ster achter de sterren.