Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 12]

De stad in slaap
Esther Jansma

Iemand heeft de papieren voor morgen geordend,
de reisplanner geraadpleegd, zijn tas klaargezet

en ligt nu in bed op de rand van vertrek.
Hij ordent het denken en valt niet, valt niet

in zichzelf, de warme tunnel in, de eenvoud
van klein zacht in het donker ademen, maar staat

op als een blinde. Hij kan zijn tas niet vinden,
denkt niet aan zijn kleren, hij stapt van de rand

en begint te lopen - in de verte gloeit iets

tot een uitgang, een plek in de avond
waar geluiden rondzingen zonder bezitter

en uit geopende deuren licht schijnt in tuinen
van aarde met hier en daar honden die slapen

in ondiepe stoffige kuilen vol warmte
onder breed bijna nachtzwart gebladerte.

Hier is hij nu. Het is een stad die hij altijd al kende.
Hij loopt zijn huis in, vindt zijn bed, valt, ademt.

[p. 13]

Picknick

Plek, vuur, thuis zijn verzinsels gebleken van hem en zijn
zusjes die met witte gezichten de opbrengst verdelen

als het te laat is, de verzorger niet dood maar een monster
dat terugkomt uit de nacht waarin het bijna gebleven was -

in de kou die het meebrengt, verwaait papier, kleeft roet, niets
wordt weerspiegeld in het zwart dat de gedachten blank zet -

maar het geeft niet, hij picknickt in het zachtste gras,
in de pauzes van het denken en weten spreidt hij damast,

verzint hij brood en bekers warmte, want nooit ging iemand
dood aan het hoofd dat de dingen verdraait tot vluchtwegen,

noodrantsoenen, gouden kettingen om te verkopen - hij zegt
dat met de juiste taal de nacht niet bestaat, pijn een verzinsel is,

mensen klein en zoet zijn als veilige sprookjes waarin het kwaad
wordt verslagen, zo redt hij zichzelf tot de buitendeur opengaat.

[p. 14]

Ik ben het

Buiten liggen de huizen nog altijd als nesten
van vogels lukraak op het zwarte gesteente
rond de zilveren baai, de zee kreunt in de verte

en hier, tegen de muur bij het raam, leunt
een dame. Ze wenkt hem - is het familie?
Hoopt ze dat hier een vriendschap begint?

Ze wuift hem het bed uit, een stoel in, strijkt
langs haar kin, haar buik, glimlacht, wijst
op dozijnen hoog tegen het pleisterwerk

gehangen schilderijen en zegt, ik ben het, ik
heb dit allemaal gemaakt. Het is duidelijk
dit moet de gastvrouw zijn. Fijn, zegt de dame

mijn naam is zus en zo gaan ze aan tafel.
Na het tevreden verorberen van enorme porties
bewondering zegt ze, het is tijd dat ik ga.

Het is ochtend geworden in de oude kamer
in de kamer die glanst nu het licht wordt
rest geen spoor van haar woorden.

Het raam staat open, wind vlaagt langs zijn huid
uit het ingelijst buiten waar de stad ontwaakt
en de honden blaffen en janken om eten.