Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 10]

Pijnloze metamorfosen
Alexis de Roode

I

Laten we zeggen:
ik ben een vrouw.
Ik draag mijn mand en vestig
vele blikken op mijn lijf
dat dragen moet.
Ik draag dansend
en ontsnap, maar ik draag.
Omdat ik draag
ben ik met velen:
Hathor, Isis, Astarte.

Er is een tuin in mij
waar ik voor zorg
en vele verborgen tuinen
kennen mijn voetstap.
Ik draag mijn blauwe mantel
van Maria die ik ben
en hoed de maan
die klein en wit
verdwaald is in de nacht.
Schaapje, kom maar hier.

II

Laten we zeggen:
ik ben een man.
Ik heb een geslacht
dat aandacht vraagt
en zon verlangt.
Zonen en dochters
van zonen en dochters
lopen weg van mij.
Alleen ben ik
en zoek mijn moeder.

Ik schep mij een wereld
naar mijn wil en streef
naar zuivere beweging.
Luchtkastelen bouw ik
van steen en aarde.
Ik vind mijzelf in wat ik maak
en kroon mijzelf geworteld.
Maar met elke aarde die ik schep
ga ik te gronde.
Zon, schijn op mijn geslacht.

[p. 11]

III

Laten we zeggen:
ik ben een moordenaar.
Er is een moment
dat wordt ingeklemd
tussen voor en na, oneindig dun.
Ik heb een mens gedood
en niemand weet het,
en ik weet het evenmin.
Er huist in mij een niet-bestaan
dat muren om zich heen verlangt.

Vreemd hoe alles gewoon is:
een halfje bruin bij de bakker,
een wandeling in het park,
niemand is bang voor mij.
Ik aai een kind
met dezelfde hand
en sleep een suizend
vacuüm achter mij aan.
Persephone schrijft mij
lange brieven.

IV

Laten we zeggen:
ik ben een hoer.
Er kleeft een kort
hard woord aan mij
dat gezelschap zoekt.
Ik heb een kut die ik verkoop.
Zulke woorden zijn onaangenaam,
dat weet ik. De mensen
hechten aan mooie taal
tot het erop aankomt.

Het is de mond
die mij ontheiligt.
Dat diep in mij iets huist
wat onaanraakbaar is,
was op den duur niet vol te houden.
Alle deuren heb ik open
moeten zetten naar de nacht.
Nu ben ik van de wind
die in het donker komt en gaat.
Voorbijganger, zeg mijn naam.

[p. 12]

V

Laten we zeggen:
ik ben een koning.
Niet om wat ik kan of
ben, ben ik koning, koning
ben ik zonder meer.
Al voor ik geboren werd
bekleedde men voor mij
de aarde met zachte wolken.
Bloesemend kant ben ik
dat zwijgt van waardigheid.

Het is mijn wens
een gelijke te ontmoeten,
die mijn uitzicht kan delen,
maar niemand geeft gehoor
aan mijn bevel.
Ik ga soms liggen in het gras
om zichtbaar te worden
voor mijn volk,
maar het schijnt mij toe
dat wij werkelijk alleen zijn.

VI

Laten we zeggen:
ik ben een dode.
Er zijn plaatsen waar
geen kind zich waagt,
ik ken ze allemaal.
Het weten is besteed aan mij,
ik ben een dode.
Ik klaag niet en ik huil niet
en spreek met velen
door de mond van één.

U, die dit leest,
u bindt mij aan de aarde.
Liefste, laat mij nu maar los.
Het sterven heeft mij veranderd.
U kent mij niet.
Ik leg mijn hand op uw schouder
en sta je altijd bij.
Ik zoek de warmte van de levenden
maar zij en ik, wir mögen uns nicht.
Zwijg nu zusje, zwijg.

[p. 13]

VII

Laten we zeggen:
ik ben u.
Ik lees deze woorden
die letters op papier zijn.
Iemand heeft geschreven
en dit dit dit is
het woord dat ik lees.
Dit is een kort woord.
Gazellenjong is langer, mooier,
Is dit gazellenjong elf letters?

Rent over dit papier
een gazellenjong
van elektromagnetische pulsjes?
Elk woord dat ik lees
wordt toch op dit moment
geboren in mijn geest.
Ik weet niet of het magie is.
Maar Ik ben het
die deze woorden leven laat
en na mij zijn ze dood.

[p. 14]