Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 3]

Onverlet
Eva Gerlach

Hoofd, maak je los van dit verhaal. Verteld
verzakt het. Koppel het van vorm zowel
als van verbeelding los. Laat het vanzelf
een buiten en een binnen van zijn vel

maken gewoon door zo te staan (stil), laat
het zich sloom maar irreversibel spreiden
om zijn eigen bedoening, pen in gat,
messing en groef van tijd en tegentijd.

Laat iemand nu zijn sleutel pakken en
binnenkomen in het begin. Hij loopt
de kamer door, hij heeft hier lang gewoond,

hij gaat daar zitten bij het raam en legt
zijn dood weg voor vandaag. Hij ziet de zon
rollen over het lege voetbalveld.

[p. 4]

Tantôt

Draai ik de Grote Fuga, sloft mijn vader
de kamer binnen. Lucht heeft hem vandaag
zo vereenvoudigd dat wij praten. Stom, maar
zonder elkaar met anderen te verwarren:

‘En, red je het nogal?’ Hij wel, zijn as
voegt zich onder alle omstandigheden
aaneen tot wie hij was, is en zal zijn
maar ik: bewaar me. Toch, een samenhang

vindt schraperig akkoorden. Ik vervang
voor even niet wat hem is aangedaan
en doe geen boete. Hij mag, als hij wil,

gerust een dag of wat niet staren, slaan
of sarren. Blind sforzando. In de rusten,
de sporadische, kunnen wij bestaan.

[p. 5]

Plek

Als iemand weg is heb je hem dan nog
zoals hij was kon je hem laten komen
en hij zat zoals altijd en hij had
de oren van altijd en hij bewoog
zijn lippen van altijd en je begreep

hoe je hem had gemist de kans voorbij
maar dat hij praten kon en zei wat nooit
tevoren was gezegd dat hij daar zit
en door de jaren heen zo praat en ik

kan horen wat hij zegt vergeet vergeet
en langzaam wordt de lucht achter hem wit

en er is geen plek meer waar hij niet is
precies zoals het nu al jaren is

maar het is niet meer zo dat ik hem mis.

[p. 6]