Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 55]

Ik (I)
Marc Tritsmans

Leg toch even, als je durft, je oor te luisteren
bij deze kakofonie van miljoenen door elkaar
heen schreeuwende moleculen, overal en uit
alle tijden lukraak vandaan gegeten, gedronken,

geademd. En ondertussen alweer bezig met
afscheid te nemen op weg naar een ander
lichaam, een riool, een boomblad, een rivier.
Vertel mij hoe het kan dat zich in deze chaos

een kern, een zwaartepunt bevindt waarrond
alles wentelt, wemelt als een sterrenstelsel.
Dat door anderen wordt herkend. En hoe elk
van ons dit zootje ongeregeld hardnekkig en

met bedrieglijke kalmte bij elkander houdt.

[p. 56]

Dit?

Is dit het dus maar wat ik te vertellen heb
wanneer ik deze plek voorgoed verlaat.
Dit wat richtingloos gebazel, nauwelijks
te ontcijferen gestamel van een man

ten slotte verdwaald in een koud en bar
landschap. Dit onbeholpen verhaal van
verlangen en onrust, het machteloze
vervloeken van mezelf en de wereld,

de tot vervelens toe herhaalde klaagzang
om al hetgeen wordt kwijtgespeeld. En dan
op het allerlaatste ogenblik dat nutteloze
smeken om hulp, het zinloze bidden om uitstel?