Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 36]

Zwemmers
Frank Ligtvoet

Zij zwemmen niet altijd. Zij kijken somtijds
aan de kant steels schattend naar elkander of
staren bleu naar hunne eigen blanke voeten.
Uitkleden is desondanks nodig, maar hoe
is steeds opnieuw de vraag: grondig en snel,
met onbedekte delen? Of langzaam: roze
kuisheid hullend in rode opwinding zich?

Maar als zij eindelijk toch zwemmen is het
als achter glas. Een voor een in een ijzige
kalmte, die niets verraadt van wat er zich
onder de grof gebreide en vrolijk gestreepte
badbroeken afspeelt. Het denken trekt zich
grondig terug in het geslacht, totdat de kou-
de van 't held're water elk gevoel verdooft.

Waarom ontbreekt gespat, geplas, gespetter?
Zijn vrouwen in dit tafereel, zo bronstig, niet
gewenst? Hemeltje, nee..! Er is verlangen naar
de weke bleke billen die van vuile lakens op-
rijzen, naar de fijne camee die tussen borsten
zuchtend hangt. Maar nog kan niets de jonge
zwemmers bewegen dan van en naar elkaar.

Wie kijkt, die nadert en wordt getuige van dit
schuchter spel, en medeplichtig aan wat hij
denkt te zien. Kan hij de beelden van weleer
ontkleden, de oude geile woorden ontleden
voor ons gemak? Zo hij het wil zullen naakt
de zwemmers zwemmen! Hij vleit echter moe
zich neer in 't mollig gras en doet zijn ogen toe.

[p. 37]

Andere zwemmers

Zo wordt niet meer gezwommen: onbevreesd
de eigen naaktheid aan het water meten, of:
gedachteloos een magere, onbesuisde voet
voelen kolken langs nog altijd edele delen.
De zwemmers hebben lange, slanke lijven -
taai ontpeld aan zwetend, gorig ondergoed -
waarin de schuld zich schuldeloos ontvouwt.

Nú wordt even niet gezwommen: de lichamen
stellen zich ten toon. Ze pielen wat op een vlonder
of grutten in het kleiige rivierzand. Ledigheid, dus
niet iets doen, is nauwelijks gezien. Ja, er is één
zonaanbidder en één kereltje dat henen staart.
Een zon, een blik: is dat het eindige verlangen?
In het riet dobbert een roeiboot aan zijn anker.

Wanneer een zwemmer plots de golven grijs induikt -
hij maakt het koddige kabaal als van een varken
voor de slacht - trekken de spieren zich in de leden
van allen tot beweging. Alleen wie zich beheerst
springt niet; geen vraag is wie dat zijn. ‘Is het wil
of is het onmacht: zie stokstijf ons daar staan terwijl
onze slappe geslachten naar gemeenschap smachten.’

Zo wordt niet meer gezwommen. Een zomerdag aan
de grote rivier: het geluk klatert uit het water. Je ziet
de witvis langs je benen schieten en de waterplanten
nietsvermoedend zweven in de witte wolken boven je.
Je denkt je een wereld. Je bent met iedereen. Nooit,
nee nooit zal dit verdwijnen. Toch laat je dan die
zwemmer duiken en is het allemaal voorgoed kapot.