Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 25]

Requiem
Bas van Putten

Ik woon al lange dagen in de dood en in dat huis
begroet ik hem als disgenoot
We eten samen
drinken klinken op dezelfde dingen
Verschransen aarde zon de sterren
En hummen zacht geen avondmaal dat ooit het laatste was
Want er bleef altijd over

Ironisch boven ons kristallen kronen
En onder ons hun lichtval: tegenlicht
Tot brandlucht breekt van aangezicht tot aangezicht

Toen nu nog vroeger was
Dichtten we van dezelfde nood
Tot we er spottend in vergingen
En kwamen nu tezamen in de tijd
Die niet verging tussen ons bidden en ons zingen

[p. 26]

Scheepsrecht

Ga scheep en roep de dove golven na
Zeg amen en gehoor het recht van zwijgen samen
Dicht binnenskamers muren vol met laatste regels zei je ooit
Straf drukkend je gebeden

Tot ons de nabestaanden nagesproken door een middelaar
Een die van luister het was niets sprak en met schouders schampend
Armen strekkend metend wist de hoogste golf tien meter hoogstens zei:
Maar hij is niet verzopen
droomde het alleen
Wij lachten want zo was het ook: hij blies van binnenvijvers oceanen
Zeegezichten

Kijk dan: vader is niet meer
de wind is voort
Heeft als een luchtwals alles gladgestreken
Zie hoe bij nacht de hemel is gevallen in het witte water
En dat mijn vader had gelogen zei hij ook: zijn kunst zag hoog op hoger neer
Zoals een trotse landschapsschilder bergen zag; von Oben

Intussen dit, bij alle dichten, alle wetenschap:
Misschien de sterren van nabij
Wel even klein als ze van verre leken
Veel kleiner dan de woorden die hun vuur opstookten
zelfs te raken

Bij avond eb lopen we samen oog in oog
Waar is de maan vraagt mij mijn kind
Ik zeg de maan is van het schilderij gevallen
Maar in de hemel ver boven het doek
Daar woont ons moedertje
Dat kwaad van leven in het vuur gesprongen
Tussen de kleine sterren zie je wel?

Nu ziet mijn zoon; de maan is links van mij
Buiten mijn schilderij
Lacht als een kind
Leent zijn schijn aan de wolken
licht hun zonnige stranden
Geeft wat je me beloofde