Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 3]

Gas
Ingmar Heytze

Hoe vaak heb ik het al beloofd?
Dit wordt het laatste wat ik schrijf.
Twintig jaar terug trof mij het lot
van stumper onder stumpers:
dichterschap. Mijn god,

wat heb ik dichters leren haten,
en mezelf erbij. Geen seconde kan
je overdoen, maar ik moest zo nodig
de bomen met mijn gal bevlekken,
overgevoelig gekweld bezeten.

Als het daar bij was gebleven,
soit. Maar ik begon te lezen.
Vaten bedorven rozenwater sloeg
ik achterover. De stakkerigste
strofen staan voor eeuwig

op mijn harde schijf: Piet Met
De Korte Lul en Victor Leve Het
Letterenfonds, Willie de Subsidiepot,
Herma De Authentica, Truus
Het Festivalexcuus -

genoeg, ik kan er niet meer tegen.
Geef gas: ik pak mijn motorjack.
Twee keer: ik trek mijn laarzen aan.
Drie keer: vaarwel, kom op, we gaan,
bij de poëet en zijn prullaria vandaan.