Hollands Maandblad. Jaargang 2006 (698-709)

[p. 11]

marathon
Bas van Putten

ik draag geen kleren in mijn dromen
niets meer dan ondergoed of vuile sokken
zo sta ik als een heidense profeet op straat
te wachten op mijn kruis

nooit wordt mij duidelijk of ik vergeten ben mij aan te kleden
voor iets of iemand op de vlucht heb moeten slaan
of dat ik bijna alles wat ik had verloren heb
en er bedoeling in mijn offer stak; ik ben geen heilige

in die naaktheid droom ik steeds dezelfde droom
altijd ga ik rennend over straat en altijd denk ik als ik droom bewust over die droom
alsof ik wakker naar een film kijk een film
zo veel betekenend dat ik vast alles zou begrijpen als ik wist waar ik moest kijken
maar kijken wil ik niet: niet naar dat lijf, dat oude vuile lijf
toch dwingt een boze macht mij om te zien
tot ik ben afgelopen

dan ben ik buiten mij van binnenuit
en kom ik naderbij dan ben ik uit de droom verdwenen
het gat magnetisch veld tussen gelijkgestemde polen
probeer je biologisch voor te stellen
wat er gebeuren zou als ik mijn jachtoffer zou opensnijden
je zou de vraag ontmantelen met wedervragen
wat voert de hand waar treft het mes en is wat vrijkomt nog te houden
lees de natuur en weet dat alle leven wijkt voor ander leven
het bloed is een rivier die stroomt van hoog naar laag
ver van de bron waar bloed het meer was sta ik uitgekleed
niet meer dan feit, het vlees, de naam, het woord, een wetenschap van buitengrenzen
dat is alles
kon ik smeken bidden zou ik
laat mij in de nacht mijn eigen licht weerkaatsen niet dat andere

[p. 12]

 

over het wijken dit gezegd nooit uitgesproken:

 

volgens de analyse is het angst

 

volgens de angst is het een ziekte

 

een middenweg: de ziekte is de angst

 

ik zou er niets en alles over kunnen zeggen

 

wat is niet denkbaar

 

een woord kan brood in wijn veranderen

 

de nachten in de dagen

 

taal in teken

 

 

 

van de verlossing spreken de herinneringen

 

aan hoe mijn moeder zei dat ze zo graag mocht vliegen in haar dromen

 

o moedertje wat kon je toch genieten van de dingen

 

ze zei met een gewiekte lach dat vliegen dat is leuk het is zo echt

 

ik ben gewichtloos niemand houdt me tegen

 

ze zag haar vluchten aan zoals een moeder naar een kind kijkt dat leert lopen

 

ze keek omhoog en zag daar een uit een tot ze was weggevlogen

 

 

 

terwijl ik ren om uit mijn beeld te raken

 

omdat ik van mij schrik als van een kale vogel

 

of in mijn woorden naaktheid een verbod betekent

 

er is een schaamte dat ik dromen kan

 

trommelt de marathon

 

nooit ben ik opgestegen

 

 

 

tot slot een noot

 

ik zou mijn dromen erger vinden met muziek erbij

 

met melodie op melodie

 

voor die gesplitste tijd zou ik vergruizen