Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 9]

Einde
Mark Boog

Zo te zeggen: ‘einde’. Op deze manier.
Leegte dwaalt door het huis als elke avond,
geluiden gaan liggen, minder en minder
waren de woorden, steeds minder, maar zo,

precies zo, is het raak. Buiten verdwijnt ervan.
Vogels verdringen zich om weg te raken.
Als betrapte slangen zijn de bitse conclusies.
Niemand laat zijn liefde zo te kijk staan,

niemand behalve iedereen. Liever nog
beklommen we mestvaalten, bezwommen we
de beerput van het doodgewone leven, liever
leden we. Maar het is te laat, en nergens treurnis.

[p. 10]

Dit mag

Dit mag een troosteloos bestaan zijn,
kierend, krakend, tot de nok
gevuld met oud en muf de adem

van verliezers, dit kan leven zijn
dat schilderachtig krimpt, dat kreunt,
scheef als een deur in haar hengsels,

een oude schuur van rotte planken,
waardoorheen woestijnwind,
huilend, krassend, dit mag weinig zijn:

we zijn er toch maar. We staan zij
aan zij, verbonden in verval, een straat,
vergroeien langzaam en verwonderd.

[p. 11]

En het vlees

En het vlees werd woord,
en de huid bleef achter
langs de weg, die zinderde van hitte,
die het land doorsneed, de einder aanwees;

de huid verdroogde als een schaduw maar was meer,
zoals pas later bleek, een pantser,
tussen woord en wereld de gebrekkige verbinding.

Het bidden van de vogels boven het spiernaakte woord
deed het opstaan en vertrekken.
Nooit viel de nacht, nergens wolken of beschutting

en het zonverbrande woord rilde, begreep

dat het menens was, eindelijk echt, vergeten was de huid.

[p. 12]