Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 8]

groene iris
Tymen Trolsky

bij het knippen van de heg
ergens bij een kassa in de rij kan het ons treffen
of bij het vragen naar de weg

het transparant blauwe groen van een iris
gevat in onbestaanbaar wit, omsloten
door een huid van bruin van jonge zomer

helderst zeewater omringd door zoutkristallen
eiland van gras en bloemen
omringd door ooit aangewaaid zand

we worden bodemloos
geen land ligt onder onze voeten
uitgewist wordt alle stof waarvan we zijn gemaakt

we steken onze hand uit om het wegspoelen
te voelen van de woningen op onze oevers
schepen zinken op onze binnenwateren

het haar, of wat er verder bij hoort, of het ons bekoort
de borsten achter blouse of lamswollen jack
heupen, schoeisel, hiel of stem

we eten vis en brood met knoflookboter later
op een kade in een vissersdorpje verderop
zien bomen, huizen, vogels om ons heen

en kunnen niet ontkomen aan die niet te stuiten val
de pijn en het verdriet om de groene iris
die ons aankeek en ons niet meer ziet

[p. 9]

laat iets van je achter

ik laat je nooit meer gaan, zegt ze, en grijpt me vast
of als de ochtend nadert: als je echt moet gaan
laat dan iets van je achter, ja je arm
en kom hem, als je hem mist, maar ruilen
morgen voor een been of je geslacht

tenslotte kan ze aan het einde van de nacht
dan kan ze zich ermee verzoenen dat ik ga
hoewel ik wat zij zich beloofd had, in
omhelzingen besloten, toch weer meeneem en ik haar,
in plaats van me te komen brengen, heb beroofd

neem mee, het is in goede handen
kan ze net nog zeggen zonder beven -
ze laat niet los - ik krijg het, zegt ze, weer terug
geboend en gladgeschoren als van zij
en als je het dan brengt, is het alleen van mij

[p. 10]

ze namen afscheid van elkaar

ze namen afscheid van elkaar, zichtbaar
bleef haar achterlicht tot aan het einde van de straat

de terrassen liepen leeg, nog wel geluid
en leven, jong, met herontdekte navel en nerveus
niet wetend wat er wachtte aan het eind

en toen hij opstond en aanliep
en aanbelde even later
schonk ze zonder iets te zeggen glazen in
ging aan de vleugel zitten
speelde om de buren niet te storen zacht
en hard genoeg om het te horen
en hem te laten knikken

in bed gingen de kleren uit, horloge, sokken
en ringen werden afgelegd, het dek terug
en zonder woorden werd wat werd
vermoed en afgevraagd bewaarheid of weerlegd
onder handen die ter plekke leerden strelen weer