Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 47]

Tol
Paul van den Hoven

Het is iets anders, niet de hand met zweep
die iedereen, getrechterd door routine,
boven zich moet dulden, de wurggreep
waarin wij schuld verliezen en verdienen,
maar, alomvattender en verder dragend,
- zoals de echo van een droge knal
zichzelf tot stervens toe blijft ondervragen -
de aan de draaiing vastgeklampte val
die mij, te krap gehuisvest in de liefde
en wankelmoedig bij terreinverschil,
onhandelbaar doet grijpen in het rond
naar al wat op het punt staat te geschieden
en verder schiet - uit vaart, niet vrije wiltot
niets meer rest dan omgewoelde grond.

[p. 48]

Jeugdherinnering

De kinderen liggen al in bed.
Twee stemmen zitten bij elkaar.
Een lamp is in de tuin gezet,
een hand tikt op de schakelaar.

Terwijl hun glas wordt bijgevuld
met smeulend glit uit een karaf,
wacht hun ontwakende geduld
het einde van de avond af.

Ze spreken luisterend, op een toon
die instemt met een lang verhaal.
Schaduwen maken een patroon
uit het verlies aan materiaal.

Een holle voetstap door de laan
valt even stil en brengt een groet,
om daarna sneller door te gaan
tot stilte zich ervan ontdoet.

De serredeuren schuiven dicht,
als verre treinen, op hun spoor.
Een schommel houdt zijn evenwicht,
de tuin slaat naar het duister door.