Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 7]

Nu en dan
Leo Vroman

Als ik stervend inderdaad
neer zie op dit uitgespeelde
onherkenbare gelaat
hoop het ik zich te verbeelden
dat er een eeuwigheid bestaat,

niet als een geest, zijn lijf ontlekt,
maar als een lijf, nog tastbaar, want
het ziet zijn stoffelijk verband
als oude kauwgom stukgerekt
en ruikt nog tijdeloos daarna
de flauwe geur van tandpasta.

Wat ontmaskerde ik graag
tussen de twee onwerkelijkheden:
dode toekomst en schijndood verleden
het misleidende vandaag.

Ach dat aan sterven werkend lijk,
Al wat het nog kan bieden is
Mijn wasem van geschiedenis,
En is die werkelijk?

Of zal ik dan te bezig wezen
In de diepzee van mijn vragen
In dit grootste avontuur

Om noch hemelslaap te vrezen
Van zo vreselijk lange duur,
noch die pluimage van mijn trage

vlerken, of dat kunstlicht van dat vage
al te vage vagevuur?