Hollands Maandblad. Jaargang 2005 (686-697)

[p. 8]

thuis van de zilverberg
Antoine de Kom

ben je op losgebroken betekenissen
gestuit die morgen toen de bus
uitbleef de lift het weer eens niet
deed en het meisje met de grote
vragende ogen hoestend naast je
op het bankje kwam zitten.
we hebben onze bladzijden andermaal opengeslagen
terwijl de mensen in groeiende paniek
door de straat langs ons heen begonnen te rennen
sneller en wilder en meer en meer...?
is dit soms de dag dat de letters gelost zijn
dit het uur van de vraat en de overal vretende zwermen
syllaben: leven zullen we in een bezeerde wereld vol gevaren
die zonder gezonde betekenis louter zichzelf nog verbeelden.

hier op de bank zijn de boeken gesloten.
in hun vergelende kaften rusten ze op onze schoot -
we hebben gelezen over de zilverberg waar woorden onlangs
hebben leren lezen en sindsdien zeer ontstemd
en tot alles in staat zijn.

[p. 9]

met ruisende vleugelslag

kwamen ze als in een wolk witmetalen veren
allemaal tegelijk tevoorschijn:
ze waren een windvlaag
de lege gevaarlijkespullenla
als een zwart gat achterlatend.
de lade gaapt en we vragen naar vroeger.
maak ik dat nog mee? we zullen ze zeker
ineens als gracieuze vraagtekens ergens onderweg
tegenkomen: zwanen langs de kade in dinant
die niets lijken te zijn veranderd of misschien wel
de zwanen op het meer van genève
die het water vast nooit anders zullen verlaten
dan als de onbedaarlijke wezens waar ze nu
al schooierend op zoek naar voedsel
nog maar zo weinig van hebben.

ergens begin januari waren ze ineens weer terug
droogzwemmend tussen waterlelies voor de openslaande ramen
ergens in de uitgestrekte gangen van het duister vaticaan
dat zich bevindt in de gevaarlijkste lade der laden ter wereld.