Hollands Maandblad. Jaargang 2004 (674-685)

[p. 24]

Buxus
Vrouwkje Tuinman

Hij laat me zijn graf zien. Nummer twaalf, tegenover
nummer zestien: zijn familie. Opa ligt er al
en mensen die hij niet kent en ik niet. Drie kisten in één
put, ze worden opgeschud, tot drie rusten
in één doos. Hij is dan dood. Stel ik me voor:
knielend aan de rand. Met mijn harkje en mijn
schepje en de gieter zwaar van water.
Hij heeft er buxus geplant. Moeizame centimeters
groei per jaar. Misschien dat ik handschoenen met
bloemetjes neem. Vraag ik maak ons dooreen.

[p. 25]

Kiwi

Vandaag legt hij me uit: het steekslot. De deur als
hij thuis is voortaan met de langste sleutel dicht.
Wie zich verontrust kan zo naar binnen en daar
brandt dan het licht. Verbaasd, het bellen niet verstaan.
Later aan tafel bereken ik hoeveel statistisch ik hem
ga overleven. Zestien jaar plus een stuk of zeven
want hij is man ik niet en dan zijn er nog de vitamines.
Lachend weigert hij de vrucht die ik hem voorhoud
die hem een extra dag voor mij behouden moet.
Onrustige woorden drukken mij tegen hem aan.
's Nachts druipen tranen snot tegen mijn borst.
Wil hij niet gaan. De telefoon klinkt ongehoord.